‘Maar vertel eens. Met je vriendin ging het niet zo goed, toch? Hoe is het nu met haar?’ Ik sta op een feestje te kletsen met een vriendin-van-een-vriend. Ook zij stelt de onvermijdelijke vraag. Ik glimlach en geef het onvermijdelijke antwoord. ‘Tsja, hoe is het met Daphne. Ups and downs. Soms gaat het goed, soms gaat het slecht. Het is een beetje fifty fifty in de meeste gevallen. Logisch ook. Telkens als het goed gaat en ze doet wat meer dan normaal, dan krijgt ze ’t één of twee dagen later op d’r bord.’ ‘Wat zei je? Of ze al haar lichamelijke functies nog heeft? Ja, dat wel. Ze kan weer fietsen, ze kan weer met de bus en ze kan prima lopen. En het lukt trouwens ook weer om te springen, haha. Dat was echt geweldig. Ik heb ‘r nog nooit zo blij gezien. (Eerder die dag belde ze me op: ‘Sjors, weet je wat me is gelukt? Ik kan springen!‘ ‘Echt waar?’ vroeg ik. ‘Laat maar eens zien dan, als je thuis bent.’ Eenmaal thuis ging ze voor de bank staan, zakte ze door d’r knieën en zei ze met vuur in d’r ogen dat ik op moest letten. En ja hoor, ze sprong. Tien hele centimeters van de grond.) ‘Ze gaat dus wel vooruit, maar ze is nog lang niet de oude. Door die afwijking in haar bloed heeft ze nog steeds heel veel moeite met eten, met slapen en ze heeft constant buikpijn en rugpijn. En de artsen snappen er geen fuck van. Die blijven koortsachtig zoeken naar een manier om die eosinofielen onder controle te krijgen. Daphne is 22 en heeft een miltinfarct gehad, ze is praktisch blind aan haar rechteroog en ze is alweer twee herseninfarcten verder. Het is de vraag wanneer het een keer écht mis gaat.’ ‘Shit man, dat is wel echt heftig’, zegt het vriendje van de vriendin-van-een-vriend. ‘Was dat niet lastig voor jullie relatie?’ Ik knik. ‘Ja, zeker. Toen het gebeurde hadden we net een half jaar verkering en dan verwacht je dit niet. Ziekenhuizen, herseninfarcten en revalidatie horen niet als je net verkering hebt. Je hoort lekker aan te kloten, te stappen en te zuipen en spontaan te doen. Maar ja.’ Even is het stil. ‘Maar Sjors’, zegt de vriendin-van-een-vriend van me dan. ‘Je moet je wel bedenken, hè. Iedereen heeft wel wat.’ Ik forceer een glimlach. In mijn hoofd sla ik alles kort en klein.