(Vervolg van maandag) ‘Vijf onmeunige bultburgers alstublieft’, zeggen we, het gebrek aan vertrouwen van de serveerster negerend. Ze kijkt verveeld. ‘Vijf onmeunige bultburgers? Komen eraan. Kwartiertje.’ Ze haalt vijf OER-formulieren, die we moeten ondertekenen. OER staat voor Op Eigen Risico. Bezint eer ge begint. ‘Frans Op Den Bult is op geen enkele wijze verantwoordelijk voor welke reactie dan ook na het eten van de Onmeunige Bultburger’, staat er. ‘U weet waar u aan begint en dat u dit op eigen risico doet. U krijgt dertig minuten de tijd om de burger op te eten. In die tijd mag u niet van tafel af en u mag tussendoor niet overgeven.’ BijlmerToot begint te vloeken. Daar gaat z’n strategie. Gespannen wachten we op wat gaat komen. Lauts emmert over wat hij zal drinken, óf hij wat zal drinken. Een biertje is wel lekker, maar het vult ook… Toch maar een glas water. TaxiToot is de overwinning al aan het vieren, zoals we van hem gewend zijn. Zijn geklets wordt ruw onderbroken door geluiden uit de keuken. Drie man sterk worden onze bestellingen binnengedragen. ‘Is dít het?’, vraagt OvermoedToot verbaasd. Oneerbiedig prikt hij in zijn eten: een hamburger ter grootte van een klein turks brood. Het vlees is een duim dik en aan alle kanten druipt vet, mayonaise en curry. In het midden prijkt een cocktailvlag van een centimeter of dertig. Hoe eet je dit op? In parten? Laag voor laag? Veel bedenktijd krijgen we niet. ‘Eet smakelijk, heren’, zegt de serveerster, terwijl ze een stopwatch indrukt. We kijken elkaar nog eens plechtig aan. This is it, boys. Denk aan die boxspring. Denk aan je moeder. Als een stel bezetenen beginnen we te vreten. Lees maandag het slot van de Frans op den Bult-trilogie.