column

Proefkonijn (I)

07 okt 2013

Proefpersoon zijn: in mijn eerste column voor deze site schreef ik er al over. Mijn conclusie was toen dat ik graag snel geld verdien, maar dat de mogelijke bijwerkingen (bijvoorbeeld impotentie) van dergelijke experimenten me toch weerhouden van deelname. Maar tijden veranderen. Bijna een jaar na dato heb ik alsnog deelgenomen aan een onderzoek – zónder bijwerkingen. Dat ging zo. Allereerst werd ik gescreend en geïnformeerd (het duurde een uurtje), later moest ik terugkomen om elk halfuur glucosewater te drinken (gedurende een halve dag). So far so good: hoewel een aantal van mijn collega-proefkonijnen het bloed onder mijn nagels vandaan haalden en ik warempel voor het eerst in mijn leven flauw viel, had ik niets te klagen. Euro’s, jongens. Vierhonderd stuks om precies te zijn, bij voltooiing van het onderzoek. Een buitengewoon goede motivator. Moeiteloos gingen we door naar dag drie, het slotakkoord van dit auto-immuun-drieluik. Dag drie was een woensdag en hij begon vroeg. Half acht werd ik opgenomen op de intensive care van het UMC. Er werd bloed geprikt, ze sloten me aan op een hartmonitor en ze prikten niet één, maar twee infusen in mijn linkerarm. Nu snap ik pas wat mijn vriendin Daphne altijd doormaakt in het ziekenhuis: zo’n infuus, dát is vervelend. De artsen tapeten ‘m weliswaar goed vast aan m’n arm, maar ik voelde me toch niet zo lekker met anderhalve centimeter plastic in m’n aorta. En bewegingsvrijheid, m’n neus. Als je nog nooit een infuus hebt ervaren, staat een pagina omslaan van een boek gelijk aan een potentieel bloedbad. Verrassend genoeg maakte de ergernis algauw plaats voor verbijstering, toen de arts me de griepbacterie inspoot. ‘Hoeveel kost dat nou, om die endetoxine te ontwikkelen?’, vroeg ik. ‘Wil je dat echt weten?’, antwoordde de arts. ‘Veertigduizend euro.’ Het zweet brak me uit. De dag ervoor had ik na tien uur ’s avonds niets meer mogen eten en drinken omwille van het onderzoek en daar had ik me netjes aan gehouden, toch? Met veertigduizend euro in de waagschaal begon ik ernstig te twijfelen. Was het één ice tea bij Samson? Of twee? Was ik nu op tijd thuis of niet? ‘Mond houden en ziek worden lul’, dacht ik. Nu is het al te laat.

Lees alle columns van Sjors

0 reacties

  1. Vesalius schreef op 7 oktober 2013 om 13:54

  2. Students as guinea pigs | Pearltrees schreef op 7 oktober 2013 om 14:04

  3. Adrian van Vliet schreef op 7 oktober 2013 om 15:07

    Dit soort onderzoeken/bronnen van inkomsten zijn altijd al een klein mysterie voor mij geweest. Interessante column!

  4. Sjors schreef op 7 oktober 2013 om 18:04

    @Vesalius: je hebt helemaal gelijk. Ik verwarde mijn aorta met mijn polsslagader en dat is fout. Bij het schrijven van griepbacterie en endetoxine zie ik het probleem echter niet. Ik zou zeggen: leg uit!

  5. Vesalius schreef op 10 oktober 2013 om 15:07

    Griep wordt – zoals ik mag hopen wel algemene kennis is – niet veroorzaakt door een bacterie, maar door een virus, het influenzavirus. Het gaat verder om endotoxines (van het griekse ενδο, binnen), niet om endetoxines. Daarnaast kan het natuurlijk zijn dat ze een katheter in je polsslagader hebben geplaatst, maar met infuus wordt over het algemeen een veneuze katheter bedoeld (in een ader dus, niet in een slagader).

  6. Proefkonijn (2) | Vox magazine schreef op 14 oktober 2013 om 10:40

    […] met koude rillingen en misselijkheid. Mijn schuldgevoelens over mogelijk obstrueren van het onderzoek ebden in rap tempo weg en na een tijdje kwam ik er tot mijn opluchting achter dat – als ik me […]

Geef een reactie

Vox Magazine

Het onafhankelijke magazine van de Radboud Universiteit

lees de laatste Vox online!

Vox Update

Een directe, dagelijkse of wekelijkse update met onze artikelen in je mailbox!

Wekelijks
Nederlands
Verzonden!