Best gezellig, een workshop volgen bij Iceman Wim Hof. Hof zingt en praat en laat je ook nog een paar keer diep ademhalen. Het tweede deel is ronduit afzien. Dan volgt het ijsbad.

Een workshop volgen bij Wim Hof, wie wil dat nou niet? Hof staat volop in de belangstelling sinds wetenschappers van het Radboudumc hebben aangetoond dat de methode-Hof werkt. Dat is te merken deze vrijdag in een zaaltje in een conferentiecentrum in Amsterdam-West. Terwijl Hof op zijn gitaar tokkelt en erbij zingt, druppelen een kleine vijftig deelnemers binnen. De zaal wordt de rest van de week gebruikt als balletzaal, getuige de piano in de hoek en de spiegelwand. Deelnemers nemen plaats op groene en paarse matten op de grond terwijl ze glimlachen bij de hippieliederen die Hof intussen, soms een beetje vals, door de ruimte schalt.

De informatie vooraf beloofde heel wat. We gaan werken aan concentratie-, ademhalings- en lichamelijke technieken, stond in de begeleidende email. ‘Door zelf aan deze technieken te werken kun je leren een beter contact te maken met het zenuwstelsel, je immuunsysteem beïnvloeden, een betere bloedcirculatie realiseren en je concentratie en doelgerichtheid verbeteren.’
Niet voor niets zijn er veel patiënten onder de deelnemers. Reumapatiënten bijvoorbeeld, die de dertig nog niet zijn gepasseerd en bang zijn hun hele leven paardenmiddelen als Prednison te moeten slikken. Het kale hoofd van een vrouw in de zaal verraadt dat ze een chemokuur heeft gehad.

Schoonmaken
De workshop begint inderdaad veelbelovend. De speciale ademhalingstechniek, gecontroleerd diep inademen, is makkelijk eigen te maken. De procedure is simpel: adem zo diep mogelijk in vanuit je onderbuik en blaas uit. Doe dat twintig keer. Vervolgens adem je alle lucht uit, haal je diep adem en laat je je longen vollopen. Hou dit tien seconden vast en herhaal dit een paar keer. Volgens Hof vegen we op die manier de boel van binnen schoon.
Na dit staaltje ademhaling krijgen we opdrukoefeningen. Dat opdrukken moet nu beter lukken, houdt Hof ons voor. Iets later staan we in een rare houding (achterover, het ene been over het andere) die we nu zonder zeurderige pijntjes kunnen ondergaan, zegt Hof althans. ‘Bij mij werkt het niet hoor’, protesteert mijn buurvrouw steunend terwijl ze oogcontact zoekt met Hof. Maar die hoort het niet. Hij wijdt uit over het experiment waaraan hij deelnam en dat voor eens en altijd bewijst dat ‘het autonome zenuwstelsel niet autonoom is’.

Hij praat er graag over. Te graag. Het grootste deel van de workshop rest de deelnemers niets anders dan achterover hangen en luisteren. Liggend op mijn groene mat bedenk ik me dat ook een Iceman wel eens een offday heeft. De proefpersonen in het gepubliceerde experiment heeft hij tot grotere prestaties aangezet.
‘Wat gaan we eigenlijk de rest van de middag doen?’, onderbreekt een vrouw achterin de zaal Hofs betoog dapper. Had ze maar niets gezegd: we gaan het ijsbad in.

Op de binnenplaats van het conferentieoord staat-ie dan: een huis-tuin-en-keukenbad gevuld met ijsklontjes en water. Vreemd genoeg besluit iedereen het te proberen. Zo te zien valt het wel mee: als je er maar rustig inglijdt en in een diepe ademhaling weet te geraken. Menig deelnemer blijft wonderbaarlijk relaxed tussen de ijsklontjes en weet zelfs te glimlachen op het moment dat Hofs zoon Michael een foto neemt. Ondergetekende niet. Ondergetekende zit in bad te rillen van de kou en kruipt er zo snel mogelijk weer uit. Exit workshop bij de Iceman. / Martine Zuidweg

Een uitgebreid interview met Wim Hof staat in de nieuwe Vox.