Met kerst loopt (bijna) iedereen in een net pak, maar dat is normaalgesproken op de universiteit wel anders. Behalve bij bestuursleden van verenigingen, die vinden het heel gewoon om zich in jurken, rokken en jasjes te steken. Vox ging op zoek naar (curieuze) gebruiken en kledingvoorschriften.

Voorzitter Tamara Majstorović van de Juridische Faculteitsvereniging Nijmegen: ‘Bij onze formele bestuurskleding hoort een sigillum (een soort medaille, red.) die elk jaar aan het volgende bestuur wordt overgedragen. We mogen onze sigilla alleen dragen bij speciale gelegenheden zoals constitutieborrels, Algemene Ledenvergaderingen of academische plechtigheden. En als we naar het toilet gaan, moet het sigillum altijd netjes onder ons vestje worden verborgen. Het sigillum mag bovendien niet door anderen worden aangeraakt. Volgens de traditie mogen we, als iemand het toch probeert, die persoon in principe een kleine tik op het gezicht geven.’

Voorzitter Marcus Martens van NSRV Phocas: ‘Onze bestuursjassen zijn vier jaar oud, maar zullen in totaal vijftien jaar meegaan en door evenzoveel besturen worden gedragen. Schoonmaken is niet toegestaan, omdat iedere vlek of scheur zijn eigen verhaal vertelt. Samen symboliseren ze de lusten en lasten van het bestuurschap. Bij elke bestuurswissel wordt een plakkaat in de jas genaaid met de naam van het bestuurslid dat deze een jaar heeft gedragen. Na vijftien jaar komen de jassen onder de hamer tijdens een veiling. Volgens verhalen kunnen ze daar zomaar duizend euro per stuk opbrengen.’

Secretaris Lenneke van Roekel van CSV Ichthus: ‘Onze pakken kosten 680 euro per persoon en hebben we helemaal zelf betaald. We dragen ze tijdens Algemene Ledenvergaderingen, constitutie en diesborrels én bij officiële gelegenheden buiten de vereniging. We hebben in bestuurskleding een bezoek gebracht aan de Tweede Kamer. Een grappige traditie binnen Ichthus: niemand mag zijn jasje uitdoen totdat de voorzitter dat doet. Best onhandig soms, aangezien onze voorzitter het niet zo snel warm heeft…’

PR-intern Nina Schouwenaar van HALO: ‘HALO is een van de weinige studieverenigingen gericht op een masteropleiding, in dit geval de master Gezondheidszorgpsychologie. Hoewel dat een relatief kleine groep lijkt, trekt de vereniging per instroommoment – twee per jaar – gemiddeld zo’n veertig leden. Bij die instroom hoort ook telkens een bestuurswissel met foto’s, inclusief de inmiddels bekende succes met de tentamensgroet.’

Penningmeester Merel van Beuningen van Umoja (studievereniging culturele antropologie en ontwikkelingsstudies): ‘Onze verenigingskleur is (gif)groen. Maar zoals alles in het leven zijn ook kleuren fluïde, dus we hebben gekozen voor een net iets andere tint. De pakken zijn van Mango, redelijk betaalbaar. Van de 130 euro kwam 70 euro op kosten van de vereniging. Na heel veel constitutieborrels zijn de pakken inmiddels behoorlijk vies. Officieel kan het jasje niet in de wasmachine, maar we doen het soms toch. De stomerij is voor ons arme studenten veel te duur.’