Na de bezetting en de daarmee gepaard gaande vernielingen in Thomas van Aquinostraat 1 (TvA) op 5 juni, gaat burgemeester Hubert Bruls over tot ontruiming van het pro-Palestijnse tentenkamp op de campus. Na meer dan drie weken aan protestacties lijkt de rust voorlopig teruggekeerd. Een visuele reconstructie van de meest beeldbepalende momenten.

Na een walk-out 'tegen de genocide in Gaza' op 13 mei plaatsen actievoerders tientallen tenten op het grasveld bij het Maria Montessorigebouw. Vanuit dit kampement voeren demonstranten de weken daarna protestacties uit. Ook vinden er lezingen en andere sessies plaats.

Het college van bestuur komt al snel met toezeggingen: zo worden bestaande banden met Israëlische universiteiten 'gefixeerd' en komt er een ethische commissie, die alle buitenlandse samenwerkingen in kaart gaat brengen en beoordelen. Niet genoeg, vinden de demonstranten, die zichzelf tot 'ethische commissie' verklaren. En dus klimmen ze elke dag een trede omhoog op de escalatieladder. Op 16 mei bezetten ze tijdelijk een collegezaal.

Op 27 mei is de eerste gebouwbezetting een feit. Rond de middag dringen actievoerders het Erasmusgebouw binnen en blokkeren de toegangsdeuren van een zijvleugel op de tweede verdieping. Het credo is duidelijk: 'We gaan pas weg als de banden met Israëlische universiteiten zijn verbroken'.

Ook na sluitingstijd blijven de demonstranten in het gebouw zitten. Stevige gesprekken tussen college van bestuur en de woordvoerder van de demonstranten blijven zonder resultaat. Daarop vordert collegevoorzitter Daniël Wigboldus het gebouw. Het grootse deel van de actievoerders vertrekt niet.

Na de eerste vordering van de politie geeft het merendeel van de de actievoerders zich over: met opgeheven handen druipen ze af. Een kleine groep blijft in de door enkele barricades geblokkeerde zuidvleugel, die de Mobiele Eenheid binnen enkele minuten weet af te breken.

Enkele actievoerders gebruiken ketting- en buisconstructies om zo lang mogelijk in het gebouw te blijven. Zodra deze gedemonteerd zijn, worden ook de laatste demonstranten een voor een uit het gebouw gesleept, de meesten weigeren te lopen.

Vier dagen later volgt een bezoek aan het kantoor van collegevoorzitter Daniël Wigboldus, die op dat moment in gesprek is met vicevoorzitter Agnes Muskens. Nadat Wigboldus en Muskens de kamer hebben verlaten, verblijven de demonstranten er twee uur lang: ze schrijven een brief, lezen uit diverse boeken en eten chocolaatjes.

De volgende escalatie volgt op woensdag 5 juni. Rond 16.30 uur verplaatsen meerdere actievoerders hun tent naar de binnentuin van Thomas van Aquinostraat 1. De ingangen van het gebouw worden gebarricadeerd. Diverse binnen- en buitenmuren van het gebouw worden besmeurd met graffiti en rode verf en brandslangen worden opengezet.

In de late avonduren arriveert de politie om orde op zaken te stellen. Maar het gebouw blijkt, op wat tentjes na, leeg. De demonstranten waren al op de hoogte van de komst van de politiebussen en verlieten snel het gebouw.

Burgemeester Hubert Bruls schrikt van de 'ravage' in het gebouw en besluit het tentenkamp te ontruimen. 'Dit is de politie, u heeft vijf minuten om uw tenten op te ruimen en uzelf te verwijderen’, klinkt het door een megafoon. De demonstranten verlaten het terrein zonder weerstand.

Stille getuigen: 461 paar kinderschoenen nodigden bezoekers van de campus uit om van het tentenkamp naar het bestuursgebouw te lopen. Nu het kamp is ontmanteld zijn de schoentjes omgedraaid en leiden ze juist naar het grasveld bij het Montessorigebouw. Ruim twee weken na de voltooiing van de lijn blijft het symbolische project emoties oproepen bij sommige bezoekers.