Radboud-alumnus Luuk Weerts (30) liep in ruim vier maanden vanaf zijn Nijmeegse studentenkamer naar Rome. De coronapandemie gaf hem het laatste zetje om de reis, die hij al langer in zijn hoofd had, gewoon te maken.

‘Als je aan de Middellandse Zee denkt, dan denk je aan de zon toch? Nou, toen ik daar aankwam was het echt alles behalve zonnig’, vertelt Luuk Weerts met gevoel voor ironie. ‘Ik liep door de bergen richting Marseille. Toen ik vertrok miezerde het slechts een beetje, maar dat werd al snel een flinke hoosbui. Het voelde alsof ik door een wasstraat liep. Na een tocht van dertig kilometer kwam ik helemaal doorweekt aan. Mijn telefoon was verzopen, die kon ik weggooien.’

Het is slechts één van de vele gebeurtenissen die de dertigjarige Weerts afgelopen maanden meemaakte tijdens zijn voetreis naar Rome. De Radboud-alumnus vertrok op 1 juni vanaf zijn oude studentenkamer aan de Antiloopstraat in Nijmegen. Vorige week kwam hij, na een reis van ruim 4,5 maand, aan op het Sint Pietersplein in de Italiaanse hoofdstad.

Nachttrein

‘Ja het moet allemaal even bezinken nog’, vertelt hij. De voormalig geschiedenisstudent komt net de nachttrein uitgerold vanuit Wenen, waar hij na zijn wandeltocht nog een paar dagen verbleef. Er verschijnt meteen een lach op zijn gezicht als hij voet zet op Nederlandse bodem. ‘Het voelt als gisteren dat ik vertrok, maar ik heb tegelijkertijd ook zoveel meegemaakt.’

Het idee voor de reis spookte al langer door zijn hoofd, sinds hij jaren terug op vakantie was in Rome. Het was hem niet te doen om een spirituele trip of om de bijzondere eindbestemming. ‘Als ik destijds naar Oslo op vakantie was gegaan, was ik misschien daar wel naartoe gelopen’, zegt Weerts nuchter. Toen de coronapandemie vorig jaar alles lamlegde, was dat voor hem hét moment om zijn plan uit te voeren. Na een klein jaar voorbereiden – en vooral geld sparen – vertrok hij samen met goede vriendin en oud-studiegenoot Ella Kwakkelaar vanuit Nijmegen naar het zuiden.

‘Het voelt als gisteren dat ik vertrok, maar ik heb tegelijkertijd ook zoveel meegemaakt’

Door het bekende Pieterpad te volgen kwam het tweetal in Maastricht uit. Doorreizen naar België was het plan, maar vanwege de strenge quarantaineregels die op dat moment van krachtwaren bij de zuiderburen, besloot het duo richting Duitsland te trekken.

‘Dat was een en al ellende’, blikt Weerts terug. ‘Om het land in te komen had je een negatieve antigeentest nodig. Maar overal waar we kwamen, bleven hostels vragen om een nieuwe test. Ook al waren we al dagen in het land. Nadat we rondgebeld hadden met het Robert Koch Institute (de Duitse tegenhanger van het RIVM, red.) en het Ministerie van Buitenlandse Zaken, besloten we maar snel per trein naar Luxemburg te reizen, waar de regels minder streng waren.’

Alleen verder

‘Mentaal was dat wel lastig’, gaat hij verder. ‘Je wilt toch een voetreis maken, een deel per trein afleggen voelt als valsspelen. Maar nu ik erop terugkijk, heb ik de kilometers daarna ruimschoots goedgemaakt met allerlei omwegen.’

Via Luxemburg reisden de twee naar Nancy. Daar besloot wandelmaatje Kwakkelaar, die er mentaal tegenopzag om nog meerdere maanden door te lopen, huiswaarts te keren. Weerts vervolgde zijn tocht alleen.

‘Een deel per trein afleggen voelt als valsspelen’

‘Dat was natuurlijk jammer, met zijn tweeën reizen is fijn: je kunt op elkaar terugvallen. Maar je bent daardoor ook meer afgesloten voor de buitenwereld. Toen ik alleen verder ging, had ik ineens veel meer aanspraak en interactie met andere reizigers onderweg.’

Ook in zijn uppie verliep de reis voorspoedig. Op goede dagen haalde hij zelfs zestig kilometer per dag. En dat met een rugzak van ongeveer twintig kilo op de rug.

Slapen op het strand

Onderweg kampeerde hij in zijn tentje, of sliep in hostels. Tegenslagen kende hij zelden. ‘Vrienden vroegen of ik ‘mezelf niet tegen was gekomen’ onderweg. Ik herinner me nog hoe ik jaren geleden naar Australië was gegaan en helemaal alleen in Sydney zat. Ik werd overweldigd door alles, voelde me alleen en raakte in paniek. Het liefst wilde ik toen direct terug naar huis. Ik heb tijdens mijn reis naar Rome vaak aan die dag gedacht, maar dat gevoel van onmacht heb ik geen moment gehad. Zelfs niet toen ik uit noodzaak op een strand ergens in Zuid-Frankrijk moest slapen of toen ik in the middle of nowhere door dichte bossen liep waar de wandelpaden helemaal overwoekerd waren en ik stap voor stap met mijn wandelstokken de takken opzij heb moeten slaan.’

‘Ik moest stap voor stap de takken opzij slaan’

Toch moest Weerts tussendoor één keer terug naar huis, voor zijn tweede vaccinatie. Vanuit Marseille reisde hij per trein terug. ‘Het was gek om langs plekken te komen waar ik weken eerder nog gelopen had. Maar ook fijn om volledig gevaccineerd te zijn, dat scheelt een hoop gedoe met testen steeds. Toen ik een paar dagen later weer in Marseille aankwam heb ik de reis weer opgepakt.’

Hij trok verder richting Italië en door naar Rome. Na 4,5 maand kwam het einddoel eindelijk in zicht. ‘Ik liep de laatste dagen samen met een Nederlander die ik onderweg tegen was gekomen. We wilden de laatste avond eigenlijk zo’n vijftien kilometer buiten Rome stoppen, zodat we de laatste dag symbolisch richting de stad konden lopen. Maar toen ik op mijn telefoon keek zag ik dat we al in de eerste buitenwijken zaten. We gaven elkaar enthousiast een high five en zijn toen toch maar een slaapplek gaan zoeken. De volgende dag hoefden we alleen nog maar de laatste paar kilometers naar het St. Pietersplein.’

‘Dat was gek, het had wat onwerkelijks. Je leeft maanden toe naar het moment dat je daar aankomt, en dan is daar ineens het einde. Ik weet nog dat we daar stonden, ik naar links keek en zag dat mijn familie ook al op het plein stond om mij te onthalen. Toen besefte ik dat de reis voorbij was.’

Oma bezoeken

Nu is hij dus weer in Nederland, waar het ‘gewone’ leven op hem wacht. Hij begint te lachen: ‘Ja, nu moet ik wel écht een baan zoeken. Maar dat komt binnenkort wel. Ik ga zo eerst langs oma, die weet niet dat ik alweer terug ben.’

Ook het geld dat hij met de reis heeft opgehaald, moet nog overhandigd worden. De ruim 2200 euro komt ten goede aan Stichting Jarige Job, waardoor kinderen van wie de ouders krap bij kas zitten toch een feestje kunnen vieren op hun verjaardag. ‘Dat is echt tof. De reis had ik voor mezelf ook wel gemaakt, maar nu is het win-win: ik ben een ervaring rijker en meerdere kinderen kunnen een leuke verjaardag hebben.’