Melissa van Beekveld kreeg een oorkonde en een prijs van 5.000 euro voor haar masterscriptie over donkere materie. Misschien nog wel meer bijzonder: vanwege haar ontdekking heeft het CERN in Zwitserland nieuwe experimenten aangekondigd om donkere materie te meten.

Als natuurkunde en donkere materie een beeld van teruggetrokken, stoffige, oude mannen oproept, dan had Melissa van Beekveld niet verder van dat stereotype verwijderd kunnen zijn. Spontaan en hartelijk is de 24-jarige Brabantse bij ontvangst. ‘Ja, ik weet ook niet waarom ik de prijs heb gewonnen.’ Van Beekveld won de Shell Afstudeerprijs voor Natuurkunde, ter waarde van 5.000 euro. Ze haalt lachend haar schouders op. ‘De jury zei dat ik veel verschillende onderwerpen goed bij elkaar wist te brengen, en er alsnog één duidelijk verhaal van kon maken. Met het geld kan ik mooi mijn studieschuld afbetalen.’

‘Het CERN heeft niet eeuwig de tijd om nieuwe deeltjes te vinden met de deeltjesversneller. Op een gegeven moment is het geld op.’

Donkere materie. Het begrip is voor velen net zo ongrijpbaar als de deeltjes zelf voor natuurkundigen. Niemand heeft het ooit waargenomen, maar veel natuurkundigen gaan ervan uit dat het bestaat. Er zijn vele theorieën en modellen voor, waarvan Van Beekveld in haar masterscriptie er enkele combineert om tot een belangrijke conclusie te komen: in de deeltjesversneller van het CERN in Zwitserland zoeken ze donkere materie op de verkeerde plek.

Is dat erg? ‘Nou’, begint Van Beekveld, ‘ze hebben niet eeuwig de tijd om nieuwe deeltjes te vinden met de deeltjesversneller. Op een gegeven moment is het geld op. Het is dus vrij essentieel dat ze iets vinden.’ Aan de hand van de modellen van Van Beekvelds scriptie gaan ze in Zwitserland nieuwe experimenten opstarten om donkere materie waar te nemen.

Middelbare school
Dat Van Beekveld zou afstuderen met een  9,5 voor haar masterscriptie, hadden velen van tevoren niet voorspeld. ‘Op de middelbare school vroegen docenten en vrienden zich af of natuurkunde niet te moeilijk voor me zou zijn. Aan het begin van de studie schoot ik ook snel in de stress als ik iets niet snapte, maar met de tijd viel het kwartje vaak wel.’

Van Beekveld is nu promovendus. Onderzoek doen vindt ze gemakkelijker dan het volgen van vakken, omdat ze nu meer samenwerkt. ‘Mensen denken vaak dat natuurkundigen afgezonderd achter hun laptop zitten, maar je werkt juist veel met anderen. De slimste studenten, die vooral goed in hun eentje kunnen werken, krijgen niet altijd een promotieplek aangeboden.’

‘Vanaf kleins af aan wilde ik al weten hoe de wereld in elkaar zit’, vertelt Van Beekveld. ‘En zelfs nu ik weet dat ik daar nooit achter ga komen, ben ik blij dat ik er mijn hele leven mee bezig mag zijn.’ Voor haar onderzoek gaat ze verder met dat andere lang ongrijpbare deeltje: het Higgsdeeltje.

Maar ze houdt zich ook bezig met andere zaken. ‘Ik ga veel naar voorlichtingsactiviteiten van natuurkunde. Ik wil vooral meisjes die twijfelen aanmoedigen om hun eigen keuzes te maken, in plaats van te veel waarde te hechten aan de meningen van anderen. Jongens denken sneller: laat ze maar praten, ik bewijs wel dat ik het kan. Dat mogen meiden ook meer denken.’