In het dankwoord van je proefschrift bedank je degene die je hebben geholpen je proefschrift tot een goed einde te brengen: je promotoren, je proefpersonen, je collega’s, je vrienden, je familie en je geliefde. En niet te vergeten: het bosje naast het Spinozagebouw.

Ja, dat bosje naast Spinoza, dat komt zeker in mijn dankwoord. Je ziet er grote honden met kleine stokken en grote stokken met kleine honden. Elke dag zie je dezelfde groepen hun lunchwandeling maken. Er worden enthousiast nieuwe onderzoeksvoorstellen besproken en met eenzelfde enthousiasme negatief beoordeelde onderzoeksvoorstellen vervloekt. Je ziet er studenten verdwalen, promovendi denken, postdocs heimelijk roken en professoren twijfelen. Vijftien minuten per dag zijn ze zichtbaar, daarna verdwijnen ze weer in hun ivoren torens.

Als je het niet meer ziet zitten is het er grauw, modderig, zijn de bomen bladloos. Dan stap je in hondenpoep en vind je er condooms van weet ik veel wie. Is het leven of het werk zonniger, is het bos dat ook: groen, blaadjes, vogels. De huisspecht timmert erop los. Dan staan de condooms ineens voor lente, nieuwe relaties, jeugd. En die poep heeft ook wel wat. Maakt grond vruchtbaar, niet waar?

Ik kom er om te denken, alleen of met iemand anders. Een sms: ‘Bos. Nu.’ Om te praten over het werk, het leven, het zelf. Er zijn bruiloften aangekondigd, affaires, baby’s (al dan niet uit affaires), vluchten uit de wetenschap, promoties, verhuizingen naar Ivy Leagues, verhuizingen terug naar dat stadje aan de Waal. Er is gehuild, gelachen, gescholden, geschaterd. Soms allemaal tegelijk.

Nu en dan kom je er je vrienden tegen met wie je normaal samen een wandeling maakt.
‘Hey, jij hier?’
‘Ja, ik wilde je niet weer lastigvallen met mijn gezeik.’
‘Kom, we doen nog een rondje.’
Soms kom je er helemaal niemand tegen. Lijkt het alsof je helemaal alleen bent op de campus, in de wetenschap, het schuitje, op de wereld. En met een miniflesje wijn van Het Gerecht lijkt het alsof je op vakantie bent. Alsof je werk niet om de hoek en constant in je achterhoofd is.

Hoewel het vast ook leuk is om aan de UvA of aan de UU te werken, lekker in de binnenstad, zodat je je koffie kunt halen bij een biologisch afbreekbaar hipstertentje in plaats van bij de zogenoemde ‘koffiecorner’ van het o zo gezellige Gerecht (‘Geen koffie tussen 12 en 2! Bezuinigingen!’), ben ik toch blij dat de RU zo groen is (‘Groenste campus van Europa!’). Ben ik blij met het bosje naast Spinoza. Of het universiteitsbestuur zich bewust is van het resultaat op de werksfeer en productiviteit, weet ik niet. Of het een resultaat is van de resultaatgerichtheid van de universiteit, de wetenschap (‘Meer bos zorgt voor minder ziekteverzuim en meer output!’), geen idee. Wat maakt het uit? Voor mij werkt het in ieder geval.

Dat dankwoord is dus al vrijwel klaar, nu het proefschrift nog.

Lees alle columns van Merel van Goch