Het online leven van een mens begint zowat vóór de conceptie. Dat gaat ongeveer zo. Via Facebook verschijnen eerst de vakantiefoto’s van je vrienden. Later blijkt deze vakantie vruchtbaar te zijn geweest, want je ziet in je tijdlijn de eerste echo van hun embryo voorbijkomen. En als ze humor hebben (not!) dan staat er ‘made in Thailand’ bij. De eerste levenstekenen en alle andere daaropvolgende vaak schattige en grappige momenten van hun afstammeling(en) worden door de trotse ouders gedeeld op alle beschikbare sociale media.
Stel je heet Louis Diamond en je gaat over een jaar of vijf naar de middelbare school. Je nieuwe klasgenoten googelen je naam en zien dan een viral gegaan filmpje met jou in de hoofdrol. Je vader filmde je namelijk toen je hartverscheurend moest wenen omdat je vernam dat ene Robin van Persie van Manchester United naar Fenerbahçe ging. Wat op het moment van delen van dit filmpje aandoenlijk en grappig leek, ziet er in de pubertijd van Louis heel anders uit. Er worden kinderen om minder gepest…
Volwassenen hebben het recht hun (online) leven al dan niet te verpesten. Ze bepalen zelf wat ze online uitvreten. Zo kan iedere meerderjarige zelf bepalen of hij/zij op een ‘vreemdgangerssite’ als Ashley Madison gaat staan. Ik vind het trouwens rot voor je als je vervolgens gehackt wordt en niet je verdiende loon zoals velen twitterden. En bovendien is het niet de Twitter-community die iemand van vreemdgaan kan beschuldigen. Dat kan alleen de partner van de betreffende man/vrouw en dan alleen als je hebt afgesproken dat je samen een monogame relatie voert en wat onder monogamie wordt verstaan (valt bijvoorbeeld zoenen met een ander er wel of niet onder?).
Terug naar het online leven van minderjarigen. In de UK wordt gediscussieerd over de vraag of jongeren op hun achttiende het recht moeten krijgen om bedrijven als Facebook hun jeugdzonden van het internet te laten wissen. Maar of dat veel zoden aan de dijk zet? Het online leven wordt tijdens de minderjarigheid voornamelijk door de ouders gemanaged en speelt zich voornamelijk af op hún sociale media. Ouders nemen namelijk beslissingen over het leven van hun kinderen, dus ook over hun online privacy. Dit heet in de wet ‘ouderlijk gezag’. Facebook of andere bedrijven grijpen bij een vermeende schending van de privacy van het kind niet in, tenzij het om foto’s van borstvoeding e.d. gaat.
In theorie kunnen kinderen met een bijzonder curator hun ouders via de rechter dwingen foto’s te verwijderen die ze online plaatsen. In de praktijk worden die rechtszaken niet of nauwelijks gevoerd en dat is niet verwonderlijk. Tot een rechtszaak zou het ook helemaal niet moeten komen. Iedere ouder begrijpt dat de eerste voetstappen van het kind in de online wereld maar één keer kunnen worden gezet, toch? Bovendien: het oversharen van babyfoto’s is zo vorige maand én een van de grootste ergernissen op Facebook.
Lees alle columns van Lucienne van der Geld
