Zo aan het eind van hun promotietraject boeken veel promovendi een schrijfhuisje. Je sluit jezelf een week / maand / zomer op en warempel, klaar is je proefschrift! Veel promovendi gaan naar de hei, de kust, de Ardennen, een Waddeneiland. Gewoon ergens waar niets is, behalve je Proefschrift. Vrij van alle afleiding móet dat dan wel afgerond worden. Mijn schrijfhuisje staat in mijn lievelingsstad, Antwerpen, mídden in ’t Stad.

De dag waarop ik het boekte, was zo’n dag waarop je tegen jezelf zegt, Vandaag ga ik Echt Heel Veel doen! Zes uur later heb je het hele internet gelezen en nog geen letter getypt, behalve dan in de adresbalk van je browser. Ondertussen geef je alles en iedereen de schuld voor het feit dat jij Zo Gewoon Niet Kunt Werken. De televisie van de buurvrouw, de vogels buiten, dat het huis zo’n rotzooi is, dat het huis zo schoon is. In zo’n situatie zit er natuurlijk niets anders op dan tientallen websites afspeuren op zoek naar het ultieme schrijfhuisje. Want daar kun je natuurlijk wél schrijven.

Ten tijde van dat boeken zat ik nog in mijn megamotivatiedip. Ik verwachte dan ook dat ik zo ongeveer dat hele proefschrift nog zou moeten schrijven, in de zomer. Onlangs heb ik echter een dosis motivatie op de kop getikt, waardoor ik nu ineens veel verder ben dan ik had gepland te zijn. Het rare aan motivatie is dat als je het niet hebt, je denkt dat je het ook nooit meer terug zult krijgen. En als je het wel hebt, kun je je niet voorstellen dat je het ooit niet had. Net als met fatsoen, of je fietssleuteltje. Zonder kun je niet veel, mét kom je heel ver.

Maar hoe prachtig die huisjes aan zee of op de hei ook zijn, ik krijg een beetje de kriebels van dat gebrek aan afleiding. Ik moet rust hebben, middenin de drukte, schrijf beter in een rumoerig café dan in een semi-stille bieb. En dus vertrek ik morgen – na vandaag eerst nog een dagje te paranimfen – naar mijn lievelingsschrijfhuisje in mijn lievelingsstad. Het schrijfhuisje dat een uitgebreide muziekcollectie en een nog uitgebreidere boekenkast heeft. Een dakterras. Het beste bad ooit. De beste keuken ooit. Uitzicht op een plein waar altijd iets te bekijken valt. Een hipsterkoffietentje-dat-ook-cava-verkoopt next door en mijn alma mater op loopafstand. En ik, ik heb data, stapels literatuur, een laptop, een oplader, een Bose Quietcomfort 25. En die dosis motivatie.

Net als ik benieuwd hoe dit afloopt? Dat lees je na de zomerstop.

Lees alle columns van Merel van Goch