Als wetenschapper kom je nog eens ergens – zo mag ik deze keer naar Seoul, voor een neurowetenschappelijk congres. Een van de aangenaamste bijkomstigheden van zo’n conferentie ver weg is dat je dan lekker een paar recente films kan bekijken vanuit de luie vliegtuigstoel. In die films doen wetenschappers het vaak goed. Negen van de tien keer redden ze de wereld op het nippertje van de ondergang, zoals in Independence Day: Resurgence, of The Imitation Game. Verheven boven alle politieke twisten of egoïstisch geldbejag van het gepeupel dat de schier onmogelijke problemen heeft veroorzaakt, komen de geleerden tot geniale inzichten. Hun vaak wereldvreemde, stoffige kantoor benadrukt nog eens extra welk sociaal isolement hiervoor onontbeerlijk is. Nobele zelfopoffering als hoogste deugd.

Hoe anders is de praktijk! Tegen het einde van mijn conferentie in Seoul wordt een bijeenkomst gehouden waarop alle bijna duizend deelnemers mogen meebeslissen waar hetzelfde congres over vier jaar zal  plaatsvinden. Je verwacht misschien dat dit door bobo’s van hogerhand wordt bepaald, maar niets is minder waar. Elke willekeurige stad mag zichzelf opwerpen als kandidaat, en haar plannen in tien minuten pitchen tijdens het congres. Het publiek mag vervolgens vragen stellen en een keus maken door middel van ouderwets handopsteken.

Deze keer gaat het tussen Stockholm en Manchester, beide steden gerepresenteerd door onderzoekers van daar. En waar gaat de meeste discussie over? Niet over het geplande wetenschappelijke programma of welke zwaargewichten voor een keynote lecture uitgenodigd zullen worden. Integendeel. Stockholm moedigt aan om het congres toch vooral te combineren met een fijne familie-zomervakantie; Manchester laat een gelikte pr-video van de stad zien.

Ook het publiek vindt vooral de bijzaken belangrijk. De Amerikanen willen weten of de toeristische attracties en het gezellige stadscentrum wel voldoende dichtbij zijn. De Japanse delegatie maakt zich zorgen over het ongelukkig samenvallen van het voorstel van Stockholm met de Olympische spelen in Tokio – een argument dat de doorslag blijkt te geven.

Op naar Machester dus, over vier jaar. Soms zijn het net mensen, die wetenschappers. Maar wie moeten dan de wereld redden?

Lees alle columns van Stan van Pelt