Rondom de blauwe finishboog kleurt het geel; de kleur van medewerkers en vrijwilligers. Daar omheen staan duizenden studenten om de lopers van hun team of universiteit aan te moedigen. De laatste etappe van de veertigste editie van de grootste estafetteloop ter wereld is net begonnen en dat wil zeggen dat de lopers binnen nu en ruim twintig minuten over de finish zullen komen.

Een luid gejuich klinkt wanneer de eerste vrouw de baan op komt. Ruth van der Meijden liep de 7,1 km in ruim 23 minuten en was naar eigen zeggen ook niet blij geweest met een andere plek dan de eerste. De studente podotherapie doet voor de derde keer mee aan het evenement en loopt voor het universiteitsteam van de TU/e. Het belangrijkste onderdeel van de Batavierenrace is dan ook de universiteitscompetitie. Ondanks dat Ruth de finishlijn als eerste passeerde, was het Wageningen University Team dit jaar de grote winnaar. In 10 uur en 29 minuten legden zij de 172 kilometer het snelste af.

Uitgedost de finish over
Niet iedereen rent met zo’n gemak de finish over. Enkele lijkbleke gezichten en kokhalzende renners worden direct ondersteund door de gele jassen. Vrienden komen naar hen toegesneld en spreken trotse woorden uit. Aan een hoge buitentemperatuur ligt het niet; wellicht wel aan het extra gewicht dat sommigen met zich meezeulen. Zebrapakken, roeispanen, vlaggen, blikken bier en zelfs een surfboard passeren de finishlijn. Een jongen in een driedelig rokkostuum stort neer achter de blauwe boog en wordt direct ontdaan van zijn stropdas, gilet en schoenen. Zodra er weer wat kleur op zijn gezicht verschijnt, wordt het water verruild voor bier en zet hij met zijn vrienden een clublied in.

Vierde plek voor Nijmegen
De studentikoze sfeer staat in schril contrast met de fanatieke sporters van de universiteitsteams. Zo hoopte het RU/HAN-batavierenraceteam vooraf op een podiumplek, maar werden ze vierde, een luttele 3 minuten langzamer dan nummer drie. Na afloop zijn de Nijmegenaren echter verre van teleurgesteld. Tom van Oorschot loopt al drie jaar mee voor dit team. Hij is apetrots ‘Iedereen heeft het beste uit zichzelf gehaald’, aldus Van Oorschot. Stralend vertelt hij wat deze wedstrijd zo veel leuker maakt dan andere wedstrijden waar hij aan meedoet. ‘Hoewel de samenstelling van het team ieder jaar verandert, vorm je in zo’n weekend een ontzettend hechte groep.’ Het fanatieke sporten met de gezelligheid van het feest dat hen die avond nog te wachten staat, maakt voor hem de ultieme combi.
Teamgenoot Tom van Deurzen, natuurkundeleraar in spe en zelf inmiddels de tel kwijt van het aantal keer dat hij de Bata liep, beaamt dit: ‘Ik denk dat het wel laat wordt vanavond!’ Van Oorschot, ineens weer serieus: ‘Maar morgen ga ik wel weer gewoon trainen.’

Rennen of rijden?
Eén van de 8509 deelnemers leverde een wel zeer bijzondere prestatie. Student geschiedenis Tijn van Lange, lid van het team van ANS, heeft namelijk als eerste in de geschiedenis van de Batavierenrace in een rolstoel een etappe afgelegd. Nadat hij 6 km aflegde in ongeveer 26 min, kreeg hij meer applaus dan andere deelnemers. ‘Dat vond ik raar. Sommigen hadden het veel zwaarder dan ik. Er zijn nog duizenden mensen die vandaag hun grens hebben verlegd’, aldus De Lange, die alle ophef onnodig vindt.

Batavierenfeest
Of je nu fanatiek hardloopt, een studentikoze luiaard bent of in een rolstoel zit; feesten zul je! Het batavierenfeest blijkt een minstens zo belangrijk onderdeel te zijn van het evenement en wordt dan ook door duizenden mensen bezocht. Op negen verschillende podia kun je op de campus van Universiteit Twente tot in de vroege uurtjes dansen op verschillende muziekstijlen. Een studente merkt op: ‘Het is één grote chaos en de muziek is niet eens goed, maar toch is dit feest echt súper vet!’, waarmee ze voor het gros van de mensen lijkt te spreken.
Over de consequenties van een afmattende dag sporten gevolgd door een afmattende nacht stappen wordt op dat moment niet nagedacht. Dat volgt zondagochtend, wanneer het tentenkamp om negen uur ‘s ochtends wakker wordt geschreeuwd, een klokkenspel begint te luiden en er wederom luide muziek uit de boxen dreunt. Uit de tentjes verschijnen bleke gezichten waarop een combinatie van kou, spierpijn en teveel alcohol af te lezen is. Binnen twee uur heeft de massa zich in busjes en naar stations gesleept om huiswaarts te keren. ‘Moe maar voldaan’ was nog nooit zo toepasselijk. / tekst en foto’s Eva-Marijn de Vries