Rechtenstudent Mienke de Wilde is Pastafariër en draagt dagelijks een vergiet om religieuze redenen. Ze wil met dat vergiet op de foto in haar rijbewijs. De gemeente weigert. Daarom is De Wilde nu verwikkeld in een juridische procedure.

Mienke de Wilde is een echte Pastafariër: ze gelooft dat het Vliegend Spaghettimonster de wereld heeft geschapen en beschouwt hem als haar god. Als onderdeel van haar religieuze overtuiging draagt ze een vergiet op haar hoofd. Altijd.

‘Mensen zeggen: “je geloof is een parodie!”’

Tot zover niets aan de hand. Kortgeleden verliep Mienkes rijbewijs echter en ze vroeg een nieuwe aan. Op de pasfoto die ze inleverde, droeg ze een vergiet op haar hoofd conform haar religieuze overtuiging. Toch kreeg ze haar rijbewijs niet. De gemeente Nijmegen weigerde, ondanks dat haar gezicht prima zichtbaar was op de pasfoto.

De gemeente lijkt De Wilde niet serieus te nemen. Zelf is ze dat echter wel. ‘Mensen zeggen: “je geloof is een parodie!”, of “het is geen geloof, maar religiekritiek!”’ legt ze uit. ‘Ze geloven niet dat ik het meen, dat ik echt geloof in het Vliegend Spaghettimonster. Geloof is iets innerlijks. Hoe ga je dat juridisch bewijzen? Bovendien is elke religie kritisch op andere geloven. Die van mij is daarbij niet anders.’

Spanning
Rechtenstudent De Wilde maakt zich daarom hard voor haar rijbewijs en spande een rechtszaak aan tegen de gemeente Nijmegen. Ze heeft inmiddels sinds 30 november geen rijbevoegdheid meer, en deze situatie kan nog maanden aanhouden, omdat het juridische proces omtrent haar pasfoto maar voortduurt. Om te voorkomen dat ze straks maanden zonder rijbewijs zit, heeft Mienke een voorlopige voorziening aangevraagd – een spoedzitting voor noodgevallen.

Deze week werd haar rechtszaak behandeld in Arnhem. De uitspraak is komende week. Haar kansen schat ze goed in: haar bewegingsvrijheid wordt ernstig beperkt, dat zal ook de rechter inzien, en in tegenstelling tot andere Pastafariërs heeft zij haar vergiet wél altijd op, dus dat is geen argument meer om haar religieuze ernst te betwijfelen.

Toch is ze ook gespannen. ‘Zo lang het juridische proces voortduurt, mag ik niet rijden. Dat is erg vervelend, los van het feit dat alle procedures veel tijd en moeite kosten. Dit alles vergt veel van me. Het zet druk op mijn studie, op mijn relaties en mijn vrije tijd.’ Toch is ze niet van plan op te geven. ‘Dat vergiet hoort bij mij en mijn religieuze opvattingen. Als het moet, ga ik door tot het Europese Hof voor de Rechten van de Mens.’