Vorige week overleed de twintigduizendste medemens in Nederland aan COVID-19. We kunnen wat pietepeuteren over de nauwkeurigheid van dat cijfer (zie de uitgebreide toelichting op het coronadashboard), maar ook omtrent twintigduizend blijft akelig veel. Zelfs de zwartgallige, cynische opmerking dat veel oude mensen enkel wat vroeger stierven, verandert niet de bittere realiteit achter dit cijfer. Of zegt zo’n anoniem getal niet genoeg?

Twintigduizend. Dat zijn vaders en moeders met wie iemand nog op vakantie had willen gaan. Het zijn opa’s wier verhalen je nog lang niet allemaal had gehoord; oma’s met wie je nog een paar verjaardagen had willen vieren. Het zijn geliefden die eerder vertrokken dan de bedoeling was. Het is die aardige buurman waar je zo fijn een praatje mee kon maken. Het was iemands enige kind dat overleed, terwijl je er niet eens bij mocht zijn.

Twintigduizend. Dat zijn elf watersnoodrampen in Zeeland. Dat zijn bijna vijfhonderd Bijlmerrampen, of bijna duizend Enschedese vuurwerkrampen. Vijfentwintig vergissingsbombardementen op Nijmegen. (Is het ongepast dat ik deze vergelijkingen maak? Hoe kan ik de omvang anders uitdrukken? Het zijn zo overweldigend veel mensen!)

Twintigduizend. In het journaal houden ze dagelijks de stand bij van de ziekenhuisbedden, de IC-opnames, de besmettingen, tot je er helemaal afgestompt van raakt. Als er straks maar geen beelden komen van gruwelijke triage en mensen die op de gang liggen te sterven. Dat zou een ramp zijn voor de politici! Maar ondertussen heeft de echte ramp zich al voltrokken.

Twintigduizend mensen! Omdat we de regeltjes wat overtrokken vonden. Omdat we best nog even die bruiloft konden vieren. Omdat het niet helemaal zeker was of een mondmasker echt wel hielp. Omdat je waarschijnlijk toch al COVID had gehad en jou niets meer kon gebeuren. Omdat je jong was en recht had op een feestje. Omdat je bedrijf anders te lijden had. Omdat wij hier een intelligente lockdown hadden en omdat de besmettingscijfers toch alweer daalden. Omdat het maar een griepje was.

Twintigduizend.

Wanneer gaan we plannen maken voor een nationale dag van rouw?

Zullen we er dan meteen ook maar een nationale dag van berouw van maken?

Lees alle columns van Willem Halffman