Het is vrijdag. De tweede collegeweek zit er bijna op. Een week zoals er vast nog veel komen. Ik worstel me door Engelse teksten en ingewikkelde theorieën (ja, nu al) heen. Ik doe boodschappen in goedkope winkels en zoek daar dan ook nog de goedkoopste producten. En ik doe stunts op de fiets. Zo krijg ik het bijvoorbeeld voor elkaar om op de St. Annastraat aan de verkeerde kant van de weg op het fietspad te belanden. En meer van dat soort dingen. Eerstejaars schijnen dan ook ieder jaar weer een gevaar te zijn op de weg. Maar we doen het niet expres! Verder is verdwalen op de campus (en vervolgens in de gebouwen zelf) natuurlijk aan de orde van de dag. Als ik dan uiteindelijk de collegezaal gevonden heb, heb ik gelukkig wel steeds weer het idee dat ik de goede studie heb gekozen. Donderdag zoek ik alvast uit hoe laat ik de volgende dag met de trein naar Middelburg moet. Conclusie: vrijdag moet ik rennen. Hard. Dan is het vrijdag. De colleges zijn afgelopen en het haasten begint. Natuurlijk gaat niks zoals ik dacht. Door de regen fiets ik snel naar huis, waar ik mijn fiets niet op slot krijg en mijn deur niet van slot. Tas pakken en weer weg. Snel ren ik naar het station. Bij de Albert Heijn koop ik een kant-en-klaar couscousmaaltijd om vervolgens de trappen af en weer op te rennen. Het goede perron! ACHT minuten voordat mijn trein arriveert, kom ik daar aan. Ik probeer nog te verbergen dat ik buiten adem ben, maar om me heen wordt gegniffeld. Volgende keer moet ik misschien beter inschatten hoeveel tijd ik nodig heb, zodat ik tenminste niet compleet bezweet in de NS-airco (die op een of andere manier altijd op standje orkaanwind staat) terecht kom. Met m’n couscous.

Lees alle columns van Vox