De meeste vrouwen die in Nederland zijn vermoord, zijn omgebracht door hun partner of een ex, zegt het Centraal Bureau voor de Statistiek. In Nederland heeft Oscar Pistorius (thuis noemen we hem steevast Pistolius) dus de nodige brothers in crime. Pistorius werd in eerste instantie veroordeeld voor dood door schuld, maar in hoger beroep werd hij toch schuldig bevonden aan moord. Inmiddels is hij overigens op vrije voeten, althans figuurlijk gesproken dan.

Dat de dader een partner is, heeft nogal wat gevolgen. En dan bedoel ik niet alleen dat die partner het risico loopt enige tijd in het Staatshotel te moeten verblijven. Als je bent veroordeeld voor moord, heeft dit als consequentie dat je niet kunt erven van de partner die je om het leven hebt gebracht. De wet zegt namelijk dat als je iemand (dus ook een vader, moeder, broer/zus of iedere andere persoon van wie je in potentie had kunnen erven) hebt vermoord je ’onwaardig bent om uit een nalatenschap voordeel te trekken’.

Om strafrechtelijk van moord te kunnen spreken is een vooropgezet plan nodig (’hij die opzettelijk en met voorbedachten rade een ander van het leven berooft’ staat in het Wetboek van Strafrecht). Daders die vervolgens verbaasd zijn dat ze na hun daad niet erven, hadden hun plan niet op orde. Niet dat ik die daders dagelijks spreek hoor, maar ik vraag me wel af of we het aantal moorden op vrouwen kunnen terugdringen als we de aspirant-dader-partner wat helpen met het huiswerk. Ik zie een mooie campagne van de Rijksoverheid voor me met een pakkende slogan in de sfeer van ‘In de nor zonder erfenis. Dat is 2 keer mis’. Een reclamepersoon (m/v) weet daar vast wel raad mee.  😉

In de wet kennen we het romantische fenomeen ‘vergiffenis’ voor alle mislukte moorden oftewel echte liefde overwint alles, zelfs een mislukte aanslag op het leven. Als je partner blijft leven en deze vergeeft je, dan maak je nog steeds kans te erven. In de wet is niet geregeld waar en hoe dat vergeven moet plaatsvinden. Dat leidt dus zo nu en dan tot rechterlijke uitspraken waarin hilarische verwikkelingen staan beschreven.

Soms valt er evenwel weinig te lachen, zoals in de uitspraak over een dubbele ‘zelfdoding’ die mislukte. De man had zijn vrouw met een mes omgebracht en sneed en stak toen zichzelf maar overleed niet aan zijn verwondingen. Hij werd veroordeeld voor moord op zijn vrouw. Volgens de familie van de vrouw mag de man niks van haar erven omdat hij onwaardig is. Hij brengt daar tegenin dat de vrouw hem heeft vergeven omdat zij samen een afscheidsbrief hebben gemaakt. Volgens de rechtbank kan niet uit de afscheidsbrief worden afgeleid dat de vrouw de man op voorhand heeft vergeven voor het feit dat hij alleen háár heeft omgebracht. De brief was immers gekleurd door de intentie samen uit het leven te stappen. Het echtpaar had niet voorzien dat een van hen zou blijven leven. De man moet 2,5 jaar ‘zitten’ en de erfenis gaat naar de familie van de vrouw.

Lees alle columns van Lucienne van der Geld