Niet heel lang geleden bereikte ik de leeftijd die doorgaans leidt tot een midlife crisis: the big five-O. Een mooi moment om eens te kijken waar ik sta. En ik moet zeggen, dat valt me bepaald niet tegen. Als ik mijn leven zo eens vergelijk met mijn bestaan van een jaar geleden ben ik een zeer gelukkig mens. Twaalf maanden terug was ik net weggereorganiseerd van de afdeling waar ik direct na mijn studie was begonnen en dus vierentwintig jaar, weliswaar met een korte onderbreking, had doorgebracht. Boos en vol wrok was ik, overtuigd van het onrecht dat mij was aangedaan – en ook onzeker of ik als bijna vijftigjarige nog wel aan een acceptabele bak zou komen en ook überhaupt wat bevreesd om iets nieuws op te moeten bouwen. Maar vooral was ik boos. Boos omdat de plek die mijn lust en mijn leven was, ruw van mij was afgenomen.

Mijn lust en mijn leven? Het had een therapeutisch effect toen ik nog eens wat oude columns doorlas, columns waaruit bleek dat ik mijn oude plek behoorlijk aan het romantiseren was. Natuurlijk overdreef ik in mijn columns, maar echt gelukkig was ik de laatste jaren bepaald niet in mijn werk. Het onderzoek was eentonig geworden, er was een hoop gedoe – eigenlijk waren college geven, opiniëren en columns schrijven de enige dingen die ik nog leuk vond. De rest kon mij gestolen worden – en dat gebeurde dan ook.

Het leuke is dat ik nu totaal andere werkzaamheden heb. Ik zit nu aan de ambtelijke en begeleidende  kant van het onderzoek – een kant die meer lijkt te variëren dan het onderzoek dat ik zelf verrichtte. En ik heb nog steeds de tijd en de gelegenheid om de dingen te doen die ik wel leuk vond aan mijn vorige baan – sterker nog, de ruimte daarvoor is alleen maar toegenomen omdat ik inhoudelijk geen verantwoording daarover meer hoef af te leggen.

Een gelukkig mens, dus. Een fijne constatering zo aan het eind van dit jaar. En als de Refter nu eens zou stoppen met die Meatfree Monday, dan kan ik mijn geluk niet meer op.