Een heerlijk weekend lag in het vooruitzicht, maar ik zat op vrijdagmiddag nog in het ziekenhuis. Op het programma: mijn allereerste slechtnieuwsgesprek. Meneer Janssen had longkanker, vervelend genoeg ook uitgezaaid naar zijn lever. Er was geen behandeling meer mogelijk, maar dat wist ‘ie nog niet. Dat zou ik hem en zijn familie samen met de behandelend arts gaan vertellen.

Samen klinkt trouwens wel heel ambitieus, de arts zou natuurlijk het woord doen en ik zou op zorgvuldig uitgekiende momenten medelevend knikken. Eventueel de tissues aanreiken en wat hm’s zo nu en dan – maar daar hield het wel bij op. Desalniettemin leek het me erg leerzaam en was ik benieuwd hoe zo’n gesprek zou verlopen.

Meneer Janssen had echter niet alleen longkanker, hij was ook nog eens extreem slechthorend. Toen we goed en wel zaten in de ietwat muffige familiekamer op de afdeling gingen we van start. Wat ik echter even niet had zien aankomen, was dat de arts zijn stemvolume eens flink zou aanpassen aan het hoorniveau van deze man. ‘U HEEFT KANKER’, brulde hij door de kamer. Ik kijk er niet van op als de Vox-redactie dit aan andere kant van het Geert Grooteplein ook gehoord heeft.

Ik keek geschrokken naar mijn beoogde voorbeeld. Dat weerhield hem er niet van om het gesprek te continueren op standje 1000 decibel. Mijn gezicht ondertussen weer in de plooi, bestudeerde ik de reactie van de familie. Die leek ook nogal omver geblazen, maar dat kon natuurlijk ook door het nieuws zelf komen. Ik begrijp dat het belangrijk is dat de patiënt hoort wat zijn diagnose is, maar voor de familie vond ik het toch wel heavy om dit zo naar je hoofd geschreeuwd te krijgen.

Terug in de artsenkamer gaf ik voorzichtig aan dat ik het toch wel een ietwat aparte conversatie vond. De arts legde me uit dat zijn broer ook slechthorend is. ‘Daarom weet ik precies hoe je hiermee om moet gaan’, zei hij. Aha, zodoende. Nog steeds ontdaan fietste ik even later over de St. Annastraat naar huis. MIJN WEEKEND KON BEGINNEN HOOR.

Lees alle columns van De Co