Hoogmoed komt voor de val, toch? Gister was ik euforisch. Appeltje-eitje die Vierdaagse, dacht ik bij binnenkomst — die medaille is voor mij. Vandaag, na de Dag van Wijchen, staan de zaken er anders voor.

Omdat mijn feestende huisgenoten vannacht stuk voor stuk muisstil binnendruppelden (helden!) heb ik goed geslapen. De eerste twintig kilometer kom ik daarom goed door: óók omdat er bekenden aan de weg staan (echt, eigenlijk doen zij het werk) en ik de tijd verdrijf door ANWB-stelletjes te spotten. Zelfde blouses, zelfde tas. Ze blijken een heel leger te vormen en ik neem me voor om over een paar decennia precies zo te zijn.

‘Nee, helemáál niet,’ besluit ik even later. Op m’n zeventigste wil ik met een fles koude cola onder een fris dekbed liggen, en nu liefst ook. Want: na Wijchen begint de pret. De tropische temperatuur is het probleem niet. Terwijl ik gister fijn op eigen tempo kon doorlopen, is ’t vandaag een kwestie van schuifelen: de wegen zijn over het algemeen smaller, dus drukker — en traag lopen kost mijn spieren en voeten veel meer energie dan een beetje doorstappen.

Als ik mijn schoenen even uittrek om een blaartje te plakken, blijken mijn voeten stuk te zijn. Hoewel ik mijn paar sokken geregeld verwissel met droge exemplaren, druipt vanmiddag alles van het zweet. M’n voeten zien eruit alsof ik ongeveer tweehonderd uur te lang in bad heb gezeten: slap, rimpelig en zompig: een uitstekende voedingsbodem voor kwalen en blaren — en die komen in groten getale.

Het tweede deel van mijn tocht schuifel ik niet alleen, ik strompel. Drie kilometer voor de finish, wanneer ik langs mijn eigen huis kom, hou ik ’t niet langer: ik glip binnen, pel mijn voeten af en trek een stel All Stars aan. Heel veel lijkt het, eenmaal terug op de route, helaas niet te helpen.

Na binnenkomst rond drieën lik ik mijn wonden: aan morgen durf ik nog even niet te denken.

Lees alle columns van Linda van der Pol