Oei, wat een onwetend gansje ben ik toch. Gister had ik een zware dag. Zeker twintig kilometer liep ik met blaren zo groot dat ik bang was dat mijn kleine (opeens heel grote) tenen zich een weg door de zijkanten van mijn schoenen zouden banen — op zoek naar buitenlucht.

Ik drukte er wat pleisters op, dat leek me slim. Thuis leerde ik dat je blaren moet dóórprikken, als je tenminste verder lopen wilt.

Ja, ik had gecrepeerd voor niets en was te eigenwijs geweest een prikpost (what’s in a name?) te bezoeken. Met één huisgenoot die een steriele naald tevoorschijn toverde, een ander die een magisch kruidenzalfje had en een derde die zich een ware blaarprikspecialiste toonde, was een pop-up ziekenboeg echter zo opgezet: langzaam kwam de normale vorm van mijn voeten tevoorschijn.

Zo begon ik vanmorgen vol goede moed aan de Dag van Groesbeek, en dat betaalde zich uit. Ik voelde mij de koning te rijk. Hoewel ik als rechtgeaarde Flevolander op zich snel tevreden ben, leek het heuvellandschap voor mij gemaakt.

Bovendien was ik de meute voor — kon ik lekker doorlopen én lijkt deze ietwat stijve loner zich het feestgedruis eindelijk meester te maken: ik sprak de leukste en mooiste mensen.

Een spirituele vrouw bijvoorbeeld, die uren zou kunnen ratelen over liefde op de werkvloer. Een marathonlopende makelaar uit Middelburg, met flinke aspiraties (ik: ‘Ah, we hebben nog maar tien kilometer voor de boeg!’ Hij: ‘Verdomme, nog tien, klopt dat wel? We zijn al vijf uur aan het lopen — ik had allang binnen moeten zijn!’) Een man met mondkanker, die zijn operatie een week uitstelde om hier in Nijmegen te kunnen lopen.

Ik ben niet eens meer te beroerd om mee te zingen met Paloma Blanca, dat zo ongeveer op elke straathoek klinkt. Kortom, het ging fijn, de veertig voelden bijna als een rondje om de tuinvijver.

Nu komt ’t kruisje in zicht. Ter voorbereiding lik ik mijn armen en benen even weg en stort ik me op een reep Tony’s karamel-zeezout: dan is m’n zoutgehalte tenminste weer aangevuld voor die allerlaatste etappe.

Lees alle columns van Linda van der Pol