Een immens astronautensculptuur, zwevend boven het festivalterrein. Een chagrijnige Tim Hofman, een triomfantelijke Yuri van Gelder. Amsterdammers met pillenkaters bij veganistische foodtrucks. Een weekendje Lowlands geeft altijd meer food for thought dan ouders ­– die hun kroost met zestig liter bier zien vertrekken en het vervolgens weer vies en voldaan ontvangen – waarschijnlijk kunnen vermoeden.

Nu, twee weken later, is het merendeel van dat gedachtenvoedsel echter wel verteerd. Je keert terug naar de onzin van alledag nadat je buik weer zijn normale omvang heeft aangenomen. De herinneringen die je niet op Facebook deelde en de beelden die de aftermovie niet haalden, lossen op als podiumrook. Verdwijnen als bands die aftreden, om mogelijkerwijs over een jaar of twee in een iets andere vorm terug te komen.

Toch is er één beeld van Lowlands ’16 dat ik niet zal vergeten. En dat is het beeld van een onderuitgezakt Dille & Kamilletasje, om half vijf in de ochtend, in de technotent van het festival. De reden dat dit beeld me kraakhelder bijstaat, helderder zelfs dan de situatie waarin ik op het moment van waarneming zelf verkeerde, is simpel. Een Dille&Kamille-tasje op een technofeest is namelijk de perfecte afbeelding van mijn generatie.

Dat zit zo.

We willen zacht, authentiek, duurzaam zijn. Als symbool daarvan viert de katoenen totebag haar langzame overwinning op de plastic tas, en is het niet vreemd dat juist die van Dille & Kamille tot archetype is verheven. De onbenoemde opvolger van de Marskramer ademt namelijk precies die handgemaaktheid waar we zo naar hunkeren. ‘Natuurlijke materialen. Basic. Authentiek’, vatten ze zelf samen op hun website. ‘De winkels van Dille & Kamille zijn winkels met een ziel.’ En wat wil je nog meer, dan winkelen met een ziel?

Maar tegenover dat zachte, die ziel, staat ook iets hards. En dat is techno. Pompende muziek die luider en lomper is dan popmuziek of EDM. Ik ken veel mensen die hun avondjes stappen hebben ingeruild (of in ieder geval verrijkt) met nachten lang stampen. Hard gaan verkiezen boven dronken zijn. Een likje MDMA boven een flesje Bavaria.

Deze tegenstelling – tussen het chemische van een pilletje en de natuurlijke materialen van Dille & Kamille, tussen het zachte van de totebags en het harde van techno – zag ik om half vijf in de ochtend op Lowlands in het kinderlijk naïeve beeld van een Dille & Kamilletasje te midden van een massa ravers.

Een schijnbare tegenstelling, tegelijkertijd, omdat iedereen natuurlijk zowel een harde als een zachte kant heeft. De ontmoeting van die twee is een triomf. En in mijn optimistische wereldbeeld is die schijnbare tegenstelling, die ontmoeting, die triomf, een verdienste van mijn generatie.

Een weekendje Lowlands geeft altijd meer gedachtenvoedsel dan onze ouders waarschijnlijk kunnen vermoeden. Dat geeft niets. Wij raven rustig verder en zijn tevreden. Tevreden met hard, en tevreden met zacht leven.

Lees alle columns van Maarten van Gestel