Het is iets bijzonders om een bevalling te mogen begeleiden. Op de uni wordt je als co-assistent theoretisch prima voorbereid, maar wanneer je daadwerkelijk aan het front staat en het vruchtwater en meconium (een duur woord voor het eerste hoopje stront van een baby) je om de oren vliegen, dan heb je al die kennis net wat minder paraat.

Het spektakelstuk begint al tijdens de persweeën, wanneer je uren lang vrijwillig een leeglopend luchtbed imiteert. Pfff – pfff – pfff, puf je met de moeder in spe mee.  Als je geluk hebt, neemt een overenthousiaste echtgenoot je wat werk uit handen. Zo’n kerel die alle ‘Hiephoi WIJ krijgen een baby’-boeken in de plaatselijke bibliotheek heeft geleend. Deze mannen weten als geen ander hoe je weeën moet wegpuffen en ze manoeuvreren hun vrouwen in de meest opmerkelijke posities. Ik ben verloskamers binnen gelopen waar aanstaande moeders letterlijk aan het babyshoweren waren, hun lichamen rondom skippyballen vouwden en tot overmaat van ramp trof ik eens een vrouw samen met haar man (naakt!) in de badkuip aan.  Dit soort echtgenoten behoort vaak ook tot het groepje mannen dat in tranen uitbarst wanneer hun kleine ter wereld komt en vervolgens de moederkoek in een plastictasje mee naar huis wilt om in de tuin te begraven.

Als het urenlange harde werken er bijna opzit en de spruit zijn weg door het baringskanaal gevonden heeft, wordt dit met het allermooiste geschenk beloond; de geboorte van een mini-mensje.
Eerlijk is eerlijk, ik krijg iedere keer opnieuw kippenvel wanneer ik het hoofdje zorgvuldig naar buiten begeleid en het baby’tje met een big smile aan de trotse moeder overhandig.
En dan komt voor ons als co-assistenten nog het toetje; de inscheuring hechten. Een geboorte gebeurt nou eenmaal niet vaak zonder (kleer)scheuren. Hoe meer ingescheurd moeder is, hoe meer hechtingen ze nodig zal hebben. ‘Mevrouw, ik moet u toch echt nog eventjes plagen voordat u van uw prachtige dochter kunt gaan genieten.’ (Plagen, over bagatelliseren gesproken… )

Met een immense ronde naald hecht je samen met de verloskundige de bond en blauwe ravage weer netjes dicht. In blijde afwachting van de nooit saaiwordende grap van de man zet je de laatste hechtingen: ‘Doe voor de zekerheid maar een extra hechtinkje, haha.’

Lees alle columns van De Co