Sinds afgelopen carnavalszondag kan ik niet meer lopen. Het is me ook nog niet gelukt om de mensen die me vragen naar mijn krukken een bevredigend antwoord te geven. ‘Ik was met mijn vrienden op een feest, dat feest veranderde langzamerhand in een wildernis, en ergens in die wildernis ben ik ten onder gegaan en klapte mijn voet dubbel’, zoiets zeg ik meestal. Wanneer ik haast heb, beperk ik me tot ‘carnaval’.

Eigenlijk is het helemaal niet zo interessant hoe ik precies voor de zoveelste keer aan mijn rechterbeen geblesseerd ben geraakt, maar het feit dát het de zoveelste keer is, heeft me wel aan het denken gezet. Ik ben namelijk compleet a-sportief, heb nooit op voetbal gezeten en houd er als schrijvende filosofiestudent niet de meest extreme levensstijl op na. Hoe zit dat dan, met dat rechterbeen van mij?

Het begint bij een tienjarige Maarten, super-mega-fan van James Bond. Ik had alle films gezien (toen twintig stuks), kon ze op volgorde opnoemen (met jaartallen erbij, uiteraard) en deed er mijn spreekbeurt over (cijfer: 10). Die passie bracht me naar het moment dat ik op het dak van een elektriciteitshuisje stond, naar de rand rende, in de tak van een wilg sprong en hoopte – net zoals James Bond – naar beneden te slingeren. De stunt verliep niet volgens plan. De wilgentak was niet de enige die brak, mijn beentje moest zes weken in het gips.

De achttienjarige Maarten was fan van Radiohead. Geen super-mega-fan, dat was iets voor tienjarigen, maar fan genoeg om speciaal voor de band naar Oost-Duitsland te reizen. Hoewel Radiohead daar pas de laatste dag op zou treden, verzwikte ik tijdens de eerste dag mijn rechterenkel al in een mosh-pit. De EHBO keek er vluchtig naar en gaf me vervolgens de keuze tussen een dure rolstoel of een paar goedkope krukken. Die krukken werden uiteindelijk trouwe vrienden, bij Radiohead bleven ze echter in de tent. Dat optreden was het beste ooit en mijn enkel mocht dat weten. Twee jaar lang heb ik die avond mogen voelen.

Na die twee jaar klapte de twintigjarige Maarten, anno 2016, zijn rechtervoet dubbel. Ik ben niet bepaald een carnavalsfan (laat staan een super-mega-fan), maar drinken en feesten met mijn vrienden behoort zeker tot een van mijn grootste passies, samen met James Bond, Radiohead, geurkaarsen en mijn vriendin. En opnieuw loop ik op dezelfde Radioheadkrukken, kijk ik dezelfde oude James Bond-films wanneer het lopen me teveel wordt. Enfin, het rechterbeen is blijkbaar de achilleshiel van de gepassioneerde super-mega-fanboy.

Dat wordt dus oppassen, met die geurkaarsen en mijn vriendin.

Lees alle columns van Maarten van Gestel