‘Dag Sjors, mijn naam is Ineke’, zegt een best wel kleine vrouw met zwarte krullen tegen me. Ik had ‘r groter verwacht op basis van ons telefoongesprek, bedenk ik me, en ze is wel heel smal in vergelijking met ’t plaatje op haar website. Maar dat zijn bijzaken. ‘Kom verder’, zegt m’n surrogaat-Chinese wijsgeer. ‘Je had schouderklachten?’

Ik stap de met Chinese lampionnen en kaarsjes bezaaide kamer in en leg Ineke uit dat ik al twee jaar een schouder heb die vastzit, waardoor ik niet meer kan zwemmen. Wat ooit begon met slecht advies van een kale badmeester in West is verworden tot een zwemblessure waar ik niet vanaf kom. Ik vind ’t bovendien verschrikkelijk, want zwemmen was echt mijn sport. Een dik Boeddhabeeld kijkt begrijpend.

‘Oei, dat is vervelend’, zegt Ineke, ‘maar met een combinatie van massage en naaldjes kunnen we je zeker helpen. Hoe is je ontlasting? Slaap je goed? En zijn er nog andere dingen die ik moet weten?’ Ik beantwoord de vragen netjes en besluit ook aan te geven dat Aniek is overleden – wie weet hoe dat effect heeft op mijn ‘Chi’. Jíj wilde acupunctuur van je bucketlist, Sjors. Dan moet je ook meedoen. Een moment later zit ik shirtloos op een stoel.

Mijn linkerschouder staat hoger dan de rechter en dat duidt op spanning, beweert Ineke met klem. Dat ik juist in mijn rechterschouder pijn heb, komt omdat die spanning naar rechts uitslaat. Ik frons. ‘En weet je waar spanning in de linkerschouder in negen van de tien gevallen vandaan komt? Hartepijn!’ Ik frons wat meer. Inkoppertje? Daarna gaat het snel. Ineke vertelt dat ik meer Hollandse pot moet eten omdat eten uit warme landen ons juist afkoelt in Nederland (‘Daardoor ben je zo’n koukleum! Je moet niet zoveel pasta eten, maar juist boerenkool en hete bliksem!’). Als ze naaldjes gaat prikken, zegt ze dat ik me geen zorgen hoef te maken omdat ze dat doet op plekken waar geen bloedvaten lopen. Dat ik naderhand drie pleisters nodig heb, wordt stijf genegeerd. Ik pak zelf een tissue uit een kartonnen doos.

Eindoordeel? Goede vraag. Na een uur lang massage, naaldjesprikken, dieetadvies en een soort aaneenschakeling van filosofische wijsheden en tips voor in het (dagelijks) leven, heb ik geen flauw idee meer wat ik moet vinden. Werkt dit nou? Houdt dit steek? Het duizelt me. Uiteindelijk is er maar één ding echt vertrouwd. Vlak voordat mijn consult voorbij is, klinkt een oer-Hollandse kookwekker en trekt Ieniepienie vliegensvlug een pinapparaat. ‘Oeps, de tijd is om. 65 euro alstublieft. Volgende week weer?’

Lees alle columns van Sjors