Afscheid
Ik zit jankend op de bank. Op mijn schoot een laptop, in mijn hand een zakdoek. Ik wrijf mijn eigen snot in mijn ogen. Achteloos.
Mama zit naast me. Lief wrijft ze over mijn rug. ‘Ze was echt je maatje, dat weet ik. Het is moeilijk jongen, ik kan het zelf ook moeilijk accepteren. Maar je moet door deze hel heen. En, hoe moeilijk het ook is, toch proberen je leven weer op te pakken. Van mij mag je nog wel een jaar hier blijven wonen – wat zeg ik, nog wel tien jaar. Maar daar word je niet beter van. Je moet verder.’
Aniek, mijn lieve Aniek, mijn lieve, lieve, lieve vriendinnetje dat jullie beter kennen als Daphne, is dood. Vorige week is het gebeurd, na ruim anderhalf jaar vechten tegen herseninfarcten, alvleesklierontstekingen, rugpijn en chemotherapie. Ze heeft het gevecht tegen haar ziekte verloren. De stamceltransplantatie die haar moest genezen, is haar fataal geworden. Omgekeerde afstoting. Einde oefening.
Op maandag hoorde ik in de rust van het voetbal dat het slecht ging, een half uur later zat ik aan haar bed, de volgende middag huilde ik bij haar dat ik haar niet kwijt wilde en een uur later vertelden de artsen dat haar leven eindig was. Dat onze verkering eindig was, dat onze toekomst samen eindig was en dat onze grapjes en kusjes en berichtjes eindig waren. Maar dat besefte ik toen nog niet zo goed. Ik moest er zijn voor haar, om afscheid te nemen en om haar hand vast te houden en om bij haar te waken nadat de verpleegkundigen haar in haar laatste diepe slaap hadden gebracht. En toen ze haar laatste adem uitblies, voelde ik alleen maar pijn. Zo veel pijn. Ik kan niet vloeken, ik kan niet schreeuwen, ik kan niet slapen, ik kan niet eten. Ik kan alleen maar voelen. En doorgaan.
Wat voor kist wil je? Wat voor bloemen? Wat komt er op de rouwkaart? Welke kleur krijgt de tekst op de linten van de bloemen? Wie nodig je uit? Kan het in de Sint Stevenskerk? Welke muziek in de kerk? Wil je wat zeggen straks? Aniek wilde een borrel. Waar? En kan dat wel? Voor hoeveel geld was ze verzekerd?
Keuzes, keuzes, keuzes. En verdriet.
De uitvaart was prachtig, lieve schat, dat wel. We hebben ons best gedaan, je ouders en ik. We hebben de Stevenskerk geregeld en de Compagnie, er waren honderden mensen en er lag een zee van bloemen. Ik heb gespeecht ook, als eerste. Het was moeilijk, maar het is gelukt. En ik kon het niet zo goed horen toen ik voorlas, maar de hele kerk moest huilen, hoorde ik later. Ik heb niemand gespaard, schatje. Huilen moesten ze.
Sinds de uitvaart ben ik niet meer op mijn kamer in Nijmegen geweest. Ik zit bij papa en mama of ik slaap bij Jip en Marijke. Ik wil niet naar huis, ik wil niet alleen zijn. Het is leeg zonder jou, maar bij mijn ouders merk ik dat minder goed. Nergens ben ik zo alleen als thuis.
Ik ben ook veel bij mijn zussen, als dat je gerust stelt, die vangen me een beetje op. Ik speel met Daan en ik knuffel Esmee en Luuk. Die kleintjes gaan door, het leidt af. Maar ik moet weer een keer naar Nijmegen. En dan gebeurt wat straks ook gebeurde: ik zie iets op televisie en ik wil je erover vertellen. Ik maak een grap in mijn hoofd en wil hem bij jou maken. Aniek had dit ook grappig gevonden, denk ik dan. Ik wil je een kus geven, ik wil je troosten – ik wil dat jij mij troost. Het zachtste meisje ter wereld, helemaal van mij. Zo was het. Maar zo wordt het nooit meer.
Ik heb foto’s en ik heb muziek. Ik heb tekeningen, kattebelletjes en Whatsapp-berichtjes. En ik heb herinneringen, die hopelijk voor altijd blijven. Daar moet ik het mee doen. Er zit niets anders op.
Ik sta met je op en ik ga met je naar bed, lieve schat, maar je komt nooit meer terug. En er is niets dat dat kan veranderen. Weet dat ik ontzettend veel van je hield en dat je voor altijd het Eerste Meisje zal zijn voor me. Het eerste meisje waar ik trots op was, het eerste meisje dat ik zonder twijfel thuis voorstelde en het eerste meisje waar ik tegen zei: ik hou van je. Ik kreeg het mijn bek niet uit, maar het was waar. Het moest gezegd.
Ik zal je nooit vergeten, Aniek, en ik mis je.
Ik mis je, ik mis je, ik mis je.
En ik hou van je. Voor altijd.
Sjors
Lees alle columns van Sjors
eline schreef op 20 juni 2014 om 16:01
Met tranen in de ogen lees ik dit. Het afscheid van een dierbare;
de hectiek voor de uitvaart; de pijn. De tranen
bij elke herinnering en tegelijk maar hopen dat de herinneringen altijd
zo levendig bij je blijven als nu. Ik kan er niet over meepraten, niet
als het gaat om je geliefde.
Heel erg veel sterkte gewenst!
Ik hoop dat het moment gauw komt dat je kan lachen wanneer je weer een
leuke herinnering aan haar te binnen schiet. Het doet me goed te lezen
dat je je laat troosten en je laat helpen.
Moon schreef op 20 juni 2014 om 16:50
En ik zit ook jankend op de bank. Sterkte jongen, prachtig geschreven.
Chris schreef op 20 juni 2014 om 17:47
Sjors, kerel, sterkte!
Puki schreef op 20 juni 2014 om 17:51
Ik zat in de collegezaal te huilen toen ik dit las. Met spanning volgde ik jou updates hoe het met haar ging en ik voel met je mee. Heel erg veel sterkte!
Emmy schreef op 20 juni 2014 om 17:55
Wat schrijf je toch mooi. En wat had je ook een ongelooflijk mooie speech in de kerk. Heel knap hoe je dat deed. Ik kan me helemaal niet voorstellen hoe moeilijk het allemaal moet zijn, omdat ik het nooit heb meegemaakt. Maar door jouw woorden voel ik wel het intense verdriet dat je hebt. Heel veel sterkte de komende tijd! Ik hoop dat je snel weer met vreugde aan alle herinneringen van Aniek kunt denken. Maar dat heeft tijd nodig…gun jezelf die tijd.
Liefs,
Emmy
Simon schreef op 20 juni 2014 om 19:32
Damn Sjors. Ik ken je niet maar heb je columns het afgelopen jaar met veel respect en medeleven gelezen. Als medicus vond ik het heel verfrissend om eens de andere kant van het verhaal te horen. Je schrijft werkelijk geweldig en op een soms rauwe, realistische manier. Ik wens je heel veel sterkte met het verwerken van dit grote verlies.
Emma schreef op 20 juni 2014 om 19:46
Heel erg mooi dit, je brengt je gevoel prachtig over. Heel veel sterkte.
M schreef op 21 juni 2014 om 01:27
Sterkte..
Troost schreef op 21 juni 2014 om 04:19
Ik weet nog dat ik bij de portier stond om te vragen waarom de universiteitsvlag half stok hing. Het was voor Aniek zei hij. Dat het jouw Aniek was, met juliie verhaal kon ik toen niet vermoeden. Heel veel sterkte Sjors. En troost toegewenst.
D schreef op 21 juni 2014 om 05:53
Shit sjors, wat onzettend klote dit, niet in woorden te vangen. Ik heb met jullie meegeleefd en dit raakt me toch best wel. Sterkte.
Ellen schreef op 22 juni 2014 om 21:38
Tranen in m’n ogen van dit verhaal. Heel veel sterkte.
Hester schreef op 22 juni 2014 om 22:02
Ik heb jouw/jullie verhaal vanaf het begin gevolgd en dit, ondanks alles, niet zien aankomen.. Ontzettend veel sterkte, niet alleen nu, maar ook later.
Marjan schreef op 23 juni 2014 om 09:12
Wat is dit verschrikkelijk moeilijk, heel veel sterkte gewenst!
N schreef op 23 juni 2014 om 16:40
Pfff…
Ook ik ben erg geraakt door wat er is gebeurd en ook door hoe je het hebt verwoord. Ben daarom ook niet de enige die de tranen in de ogen heeft staan.
Pas toen ik vorige week haar overlijdensbericht las op de site van de uni legde ik de link tussen ‘ene’ Aniek van het AYA-forum waar ze zich nog niet zo heel lang geleden had aangemeld, haar eigen blog die ik daardoor was gaan volgen en jouw columns. Jullie kunnen beiden prachtig schrijven.
Ik wil je heel veel sterkte wensen. Weet dat er wordt meegeleefd (zelfs door onbekenden).
Brakkenstein | Vox magazine schreef op 1 september 2014 om 08:22
[…] de weg te gaan en zo veel mogelijk te leven zoals vroeger. Stappen, huilen, rouwen, studeren. En columns schrijven. Tot over twee […]
Guusje schreef op 29 september 2014 om 10:14
Shit wat is dit heftig. Enorm veel respect voor hoe je dit allemaal op papier hebt gezet, prachtige, oprechte woorden. Tranen in mijn ogen.