De Gemeente Nijmegen heeft weer iets leuks bedacht. Tegenover het station staat nu een groot apparaat dat, op de seconde precies, aftelt naar het begin van de Vierdaagse. Dat is natuurlijk fijn voor al die mensen die met hun wandelschoenen, buideltassen en blaren over de Via Gladiola gaan banjeren. Of voor diegenen die dan met net zoveel uithoudingsvermogen van kroeg naar kroeg kruipen. Maar ik ben niet zo blij met die klok naast het station. Elke dag dat ik er op weg naar kantoor langsfiets, telt hij namelijk af naar mijn werkloosheid.

Op zaterdag 16 juli 2022 is mijn laatste werkdag als promovendus aan de Radboud Universiteit. Nou hoop ik nog iets langer te kunnen plakken in een andere functie, maar het luxe leventje dat ik nu heb houdt dan wel op. Op exact diezelfde dag beginnen de Vierdaagsefeesten. Dat is dus een schrale troost: ik kan mijn verdriet verdoven aan de Waalkade en op het Eiland.

Tijd is een gek ding. Kerkvader Augustinus had hele theorieën over tijd: dat verleden en toekomst enkel bestaan in onze gedachten, dat tijd daarmee alleen gevonden kan worden in ons hoofd, en dat het heden vluchtig is. Uiteindelijk kwam hij er ook niet uit, zo schrijft hij in zijn Belijdenissen. ‘Wat is tijd? Zolang niemand het me vraagt, weet ik het wel. Maar als ik op deze vraag antwoord moet geven, weet ik het niet meer.’

Ik kan met dit verhaal naar de HR-afdeling gaan, maar ik denk niet dat het indruk maakt. Zaterdag 16 juli 2022 is toch een vrij exact coördinaat in het ruimtetijdcontinuüm. Alhoewel ik betwijfel of de HR-dame dat zal zeggen. Eerder zal ze me op professioneel betrokken toon vragen of ik misschien heb overwogen om een cursus time management te doen. Of desnoods de workshop mindfulness.

Voor promovendi is een promotietraject een gevecht tegen het verdertikken van de klok, het verdunnen van de scheurkalender en het feit dat je studenten elk jaar steeds jonger lijken. Promoveren is een strijd tegen tijd. LinkedIn snapt dat alleen niet. Wanneer een mede-promovendus het volgende jaar van zijn contract ingaat, vraagt de website het volgende: ‘Feliciteer Lisa met haar 3-jarig jubileum bij Radboud Universiteit’. Wat, feliciteren? Als we haar een bos bloemen sturen, is het om haar sterkte te wensen. Voor veel young professionals  (bah) is elk jaar een stap dichterbij een vast contract, een stoerdere leaseauto of een ruim hoekkantoor. Maar voor de promovendus is een jubileum een moment van stress: heb ik nog genoeg tijd?

Maar nu het getal op de teller bij het station steeds kleiner wordt, merk ik dat ik er meer vrede mee krijg. Net zoals de Vierdaagsewandelaar die tijdens de laatste kilometers uitkijkt naar de Via Gladiola, kijk ik ook steeds meer uit naar het moment dat ik in de aula mag staan in mijn rokkostuum. Hopelijk. Maar eerst vier ik een feestje, op 16 juli.

Lees alle columns van Adriaan Duiveman