‘Tien, negen, acht… ‘ We tellen hardop af, ik en mijn vrienden, aan de Reichstagufer te Berlijn. We hebben het groots aangepakt, onze oud-en-nieuw dit jaar. Na feestloos in 2013 en vast-in-de-lift in 2011, zijn we nu in de auto gestapt naar mogelijkerwijs de beste partystad van Europa. That is, als je van housemuziek houdt. Houd ik van housemuziek? Nee. Maar daar gaat het niet om. Berlijn, partystad, oud-en-nieuw. Aftellen.

‘Zeven, zes vijf…’ Nog heel even en dan is het 2015. Tientallen andere Duitsers, toeristen en echte hoofdstedelingen roepen mee. Ik film het gebeuren stoïcijns op mijn telefoon: oud-en-nieuw. Leuk. ‘Vier, drie…’ Nog een paar seconden nu. ‘Twee, één…’ ‘JA!’ Voor het eerst in mijn carrière als jaarwisselaar start het vuurwerk exact op de nul. Duizenden euro’s gaan de lucht in boven de Brandenburger Tor; champagneflessen worden ontkurkt, liefjes zoenen elkaar en honderden mensen beginnen te joelen in de koude en iets overschatte hoofdstad. Euforie alom; overal om heen hoor ik beste wensen en geven mensen elkaar high fives. Tsja. Ik druk mijn camera uit, doe een stap naar achter en begin stilletjes te huilen.

Precies een jaar geleden stond ik voor Sterrenbosch met de jaarwisseling: nadat ik een fontein op wieltjes in de vorm van een tank had aangestoken en Laurens en Thomas sterretjes hadden uitgedeeld aan de anderen, lieten we een wensballon in de lucht voor Aniek en mij. ‘Dit wordt ons jaar, schatje’, fluisterde ik haar toe, hurkend op de stoep. ‘Dit is het jaar dat alles goed komt. Eindelijk gezond, eindelijk beter. Dit jaar wordt alles anders.’ Maar op 1 januari 2015, aan de Reichstagufer in Berlijn, blijkt precies het tegenovergestelde. Aniek is dood en ik weet niet wat ik met mezelf aan moet. ‘Ons jaar’ was oneerlijk, onrechtvaardig en een aaneenschakeling van pijn.

Het stille huilen verandert in een luid snikken. Mijn vrienden troosten me en knuffelen me om de beurt: de ene wat zelfverzekerder dan de ander, maar iedereen doet zijn best. Het is aandoenlijk, kan ik me zo voorstellen. Het meest schiet ik vol bij Thomas: hij wenst me een gelukkig nieuwjaar waarin het me voor de wind zal gaan en waarin ik al het verdriet een plekje kan geven. Het is een mooie gedachte en ik knik bedremmeld als hij zijn wens uitspreekt. Maar stiekem wil ik 2015 helemaal niet in. Voor de meeste mensen symboliseert een nieuw jaar een nieuw begin vol met schone leien, goede voornemens en stoppen met roken. Maar voor mij is het vooral bitter. Een nieuw begin is precies wat ik niet wil: ik wil niet verder, ik wil niets een plekje geven en ik wil niet doorgaan. Wat ik zou willen? Het afgelopen jaar net zo vaak overdoen, totdat Aniek de stamceltransplantatie overleeft. Opnieuw, opnieuw, opnieuw en opnieuw, totdat ze naast me staat op 1 januari 2015. Vuurwerk kijken, in het koude, iets overschatte Berlijn.