In een recordtijd zijn ze eruit, Rutte en Samsom. Na nog geen vijftig dagen onderhandelen ligt er een regeerakkoord tussen VVD en PvdA. Bruggen slaan, heet het. Een mooie titel, zeker na de polarisatie van Rutte I, of liever, van de gedoogpartner van Rutte I, die natuurlijk wel wat sporen achterliet in het regeerakkoord van die ‘bijzondere politieke samenwerking’. Het blijkt dus heel goed mogelijk om als ideologische tegenpolen samen te werken. Het aardige is dat de leiders van beide partijen ook toegeven dat ze redelijk ver van elkaar afstaan. De brug die geslagen moest worden is niet alleen een brug naar de toekomst of een brug tussen bevolkingsgroepen, maar zeker ook een brug tussen de twee partijen die elkaar tot 12 september flink verketterden. Een brug slaan was mogelijk omdat er niet naar compromissen is gezocht. Dat zou in deze constellatie ook een heilloze weg zijn geweest – het had, als de formatie überhaupt al was gelukt, een kabinet opgeleverd met een regeerprogram dat zou leiden tot stilstand. Een soort Balkenende IV, waarin alle beslissingen naar voren werden geschoven. Rutte en Samsom hebben aan uitruil gedaan. En waar ik vroeger altijd geleerd heb dat van ruilen huilen komt, lijkt het nu tot een doorbraak geleid te hebben. De PvdA mag de woningmarkt hervormen, in ruil kreeg de VVD de arbeidsmarkt. De PvdA kreeg het liggeld in ziekenhuizen en de eigen bijdrage in de geestelijke gezondheidszorg, de VVD mocht in ruil een eigen bijdrage voor de eerste hulp invoeren. De VVD kreeg de strafbaarstelling van illegaliteit, de PvdA het kinderpardon. De winst voor de een is daarbij het verlies van de ander – wordt er toch nog een beetje gehuild bij het ruilen. En nu maar zien hoe lang ze het volhouden. Het zou mij niet verbazen als dat langer is dan we de laatste tijd gewend zijn. Het regeerakkoord is zonder tandengeknars tot stand gekomen; VVD en PvdA lijken écht bereid om samen te regeren. Al blijft het wel even wennen om juist Rutte te horen spreken over ‘eerlijk delen’ en ‘nivellering’ als speerpunten van beleid…

Lees alle columns van Tom de Wit