Net als twijfelaars en wereldburgers willen ook winkels wel eens verhuizen. ‘Wij gaan verhuizen!’, lees je dan met dezelfde lichte vreugde als wanneer een vergeten Facebookvriend in verwachting blijkt. Onthouden, denk je. Vergeten, doe je. Niet getreurd, bij het plots lege en kraakgrage pand hangt altijd een nieuw briefje: ‘Wij zijn verhuisd!’

Het verdwijnen van de Aldi uit het centrum van Nijmegen werd noch door een briefje aangekondigd, noch door eentje gevolgd. Het bord dat het bestaan van de supermarkt moet aanduiden hangt er nog steeds. Talloze Aldi-passanten zullen zo nooit te weten komen wat aan de hand is. Vanuit de winkelstraat zag je de goed verstopte winkel, die haar laatste adem zonder laatste woorden heeft uitgeblazen, altijd al slecht.

De paar keer dat ik mijn boodschappen in de Aldi deed – steeds met dezelfde goede vriend – troffen we daar een door ons half verzonnen tragedie aan, met een caissière op leeftijd en haar groezelige filiaalmanager als enige werkzame personeel. Zijn blik soms hoopvol haar kant op, de hare dan expres naar niets in het bijzonder. Dit duurt al tien jaar, zeiden we tegen elkaar. Eerst grappend, daarna met gedeelde leegte. Dat fictie maar fictie is kan je naderhand makkelijk zeggen, voor ons voelde de onbeantwoorde liefde in Aldi-blauw en TL-licht zo echt als de pittige kipsalade die we afrekenden.

De vriend belt me op. ‘De Aldi is kwijt. Verdwenen. Foetsie.’ We vragen ons af wat de twee er mee te maken hebben. Of ze samen weg zijn met bergen kassageld. Of ze vertrokken uit schaamte – twee kanten op – na een pijnlijke openbaring. Of de Aldi zelf ophield met bestaan om daarmee te zeggen wat zij niet konden: laat los, het heeft geen zin meer.

Later bij hem thuis drinkt zijn huisgenoot twee liter melk uit een jerrycan. Mijn vriend vraagt waar de melk vandaan komt. Van de Aldi, zegt hij. Dat kan niet kloppen, denken wij. De Aldi is weg, zeggen wij. Bij de andere Aldi, antwoordt hij, buiten het centrum. Die is sinds kort twee keer zo lang open, voegt de huisgenoot eraan toe. We kennen die Aldi niet, dus zegt hij met zijn handen iets over de Molenweg. Ik luister niet en kijk niet, maar vraag me af of de manager daar wel zijn liefde vindt.

Lees alle columns van Maarten van Gestel