Ik ken een paar mensen met Asperger, van wie één heel goed en al heel lang. Hij is fantastisch. Asperger krijgen ging bij hem ongeveer zo: vroeger was hij nog gewoon heel erg slim en soms een beetje raar. Hij verveelde zich kapot op school. Zijn klasgenootjes waren wel oké, maar die wilden allemaal prinses en piloot worden. Vond hij maar niks. Hij werd egyptoloog. Na slim en raar kwam hoogbegaafd. Hij sloeg een klas over maar in zijn nieuwe groep kon hij minder goed aansluiting vinden. En als mensen hem op feestjes drie zoenen dreigden te geven trok hij een vies gezicht en dook hij weg. Het duurde niet lang of hij had PDD-NOS. Wat trouwens een afkorting is voor Pervasive Developmental Disorder (en nu komt het:) Not Otherwise Specified. Als ik het goed heb betekent dat ongeveer: er is iets mis met je maar we weten niet precies wat en ook niet wat we eraan kunnen doen, maar hier heb je alvast een labeltje. Je snapt, het was heel verhelderend toen ze het weer een paar jaar verder écht wisten. Hij had Asperger! Maar ja, vanaf mei dus niet meer. Dan komt de DSM-5 uit, de nieuwste editie van de Diagnostic and Statistical Manual of Mental Disorders. Ook bekend als ‘de bijbel van de psychiatrie’. Ruim zestig jaar geleden verscheen de eerste. Dat was handig, want nu er een algemeen handboek voor psychische aandoeningen was, wisten psychiaters tenminste waar hun collega’s het over hadden. En ze konden voortaan in een taal communiceren die ook onderzoekers, farmaceutische bedrijven en zorgverzekeraars konden verstaan. ‘Psychische aandoening’ bleek wel een nogal rekbaar begrip. Twee decennia lang stond homoseksualiteit er bijvoorbeeld vrolijk tussen. Die is in 1974 geschrapt. Nu moet Asperger er dus aan geloven. Voortaan heeft mijn potentiële egyptoloog een ‘milde autismespectrumstoornis’. Of nou ja, je weet nooit hoe lang dat duurt met die dingen. Om teleurstellingen te voorkomen, worden er verder gelukkig steeds meer psychische aandoeningen ontdekt. In 1952 bestonden er nog maar 106, in de laatste DSM al 297. Er is genoeg voor iedereen, lijkt wel. Voor je het weet heb je er gezellig ook één te pakken. Beetje ADHD, beetje dyslexie… En nu zijn verzamelwoede en eetbuien helemaal in. Eh, ja. Als dit een bijbel is, ben ik geloof ik een barbaar.

Lees alle columns van Annemarie Haverkamp