Vorige week kreeg ik tot twee keer toe foie gras voorgeschoteld op een sportfilosofencongres in Nancy. Verduiveld lekker, daar niet van. Maar na die door dwangvoeding verkregen über-vette lever, heb ik nu dringend behoefte aan plantaardig tegenwicht. Filmhuis annex restaurant Droomvilla LUX heeft aardig wat seizoensconforme opties voor gelegenheidsherbivoren. Tel daarbij dat we beslist ook nog de film Nebraska wilden zien, dan ligt een gang naar Oranjesingel 42 voor de hand.

Erg druk is het niet, deze vrijdagvond. Nog namijmerend over het prima spel  van Bruce Dern en Stacey Keach dwalen onze ogen over de vaste en de aspergekaart, die vanaf vandaag van kracht is. De hoofdgerechten met het witte goud zijn obligaat: met zalm en klassiek met ei en ham. De voor- en navarianten spreken meer tot onze immer op scherp staande culinaire verbeelding.

De gemarineerde rauwe aspergelinten met een gepocheerd kwarteleitje, truffel-aardappel op een licht gedresseerde groene salade met een poeder van beurre noisette kunnen er goed mee door. Wel hadden de linten wat ruimhartiger geportioneerd gemogen, en roomblank kruim op basis van roomboter beurre noisette, ofwel gebruneerde boter noemen, is vrij vreemd.

Zoals gezegd, na die sadistische ganzenlever blief ik even geen dood dier. Dus opteer ik voor een luchtige doch krachtige terrine van Kernhem en aardappel met tomatenrisotto die staat als een huis, beetgare groene asperges en een paar druppels truffelolie. De Argentijnse Chardonnay die ze erbij schenken is net zo getypecast als het feit dat onze film Nebraska in bijpassend zwart-wit is geschoten.

De overkant, die niet mee was naar Frankrijk en zich dus ook niet vergreep aan ganzenlever, opteert voor een langzaam in vast en zeker oorbaar ganzenvet gegaard parelhoenpootje en een op de huid uitgebakken krokant parelhoenfiletje met een romige saus van cognac, met daarbij een tarte tatin, een omgekeerd appeltaartje, en zacht gegaarde kweepeer die een subtiel schopje krijgt van rozemarijn en tijm. Als die geuren mij bereiken, laat ik mijn goede voornemen terstond vallen en prik enthousiast en zonder wroeging een vorkje of wat mee.

De meest verrassende wending die de kookbrigade in petto heeft met de stijve witte heraut van de nakende lente is de afsluiter: aspergeparfait waarin suiker gelukkig niet de overhand heeft met gekarameliseerde asperges, mousse van groene asperges en gemarineerde en verse aardbeien. Een originele voltreffer. Wel jammer dat we hier, ondanks de matige klandizie, veel te lang op moeten wachten.

Lees alle columns van Ron Welters