Ons instituut gaat flexwerken: we hebben straks geen eigen werkplek meer. Onze collega’s halen zó verschrikkelijk veel onderzoeksgeld binnen, dat er niet meer tegenop te bouwen valt en dus wordt het inschikken. Aan het eind van de dag moet de tafel leeg, want morgen zit er iemand anders. Een foto van je geliefde kan misschien nog net, maar straks kijkt een ander er tegenaan en dat voelt toch wat promiscue. Mijn voorraad vertrouwde spulletjes moet indikken tot wat in het gangkluisje past. De steentjes van de Alpenwandelingen, de historische collegerekwisieten, mijn trotse onderwijsprijzen: het gaat allemaal mee naar huis. Wat overblijft, is een onpersoonlijke, inwisselbare, functionele werkplek. Zakelijk, efficiënt, netjes.

Als ik terugblik, is het de voltooiing van een steeds radicalere scheiding tussen werk en leven. Vroeger had ik een slaapzak in mijn universitaire werkkamer. Als het gebouw leeg was, speelde ik er sax. Aan de muur hingen mijn helden: Coltrane, Dexter Gordon, Van Ostaijens Vers 5, metershoog. (“Moeder hier zit / de veelbelovende knaap / te midden protestantse feldwebels en professoren.”) De afdeling voelde als een huiskamer, waar altijd wel iemand op de bank koffie zat te drinken met de krant. Ik kan me een decaan herinneren die zijn hondjes meebracht. Je ging met je collega’s naar de kroeg en soms ook naar bed (of naar het berghok). Werk was persoonlijk en dat voelde als een groot voorrecht. Werken was leven, leven was vol werk en passie overal.

Nu vinden we dat fout. Werk en leven horen ‘in balans’ te zijn, gescheiden, want anders krijg je stress. Niet mailen op zondag. Sommige dingen doe je maar thuis. Verliefd worden, bijvoorbeeld, want in een hiërarchische werkomgeving is consent per definitie twijfelachtig. De afgetrapte bankstellen en tosti-ijzers zijn brandgevaarlijk en de honden een bedreiging voor de volksgezondheid. Voor dat huiskamergevoel, ga je maar thuis zitten – hier draaien wij productie!

(En als je dat niet zint: voor jou een ander.)

Het is waar en het is beter. Wég, valse romantiek! Die gepersonaliseerde werkconflicten waren niet fijn en wil ik niet opnieuw meemaken. Amoureuze relaties met je collega’s zijn ook echt geen goed idee.

Maar toch… Zo’n hondje zou leuk zijn.

Lees alle columns van Willem Halffman