Nijmegen wint Batavierenrace – die kop brengt aardig wat herinneringen terug. Zo’n twintig jaar geleden liet ik me door de toenmalige mevrouw pH-neutraal laat op de betreffende vrijdagmiddag overhalen om ook een stukje mee te rennen. Volstrekt ongetraind was ik – volgens mij had ik niet eens officiële hardloopschoenen. Ik had me ook nog eens zoals gebruikelijk in die tijd aardig laten vollopen in Sint Anneke en daarna nog flink en vloeibaar getafeld maar dat maakte allemaal niet uit. Ik zou toch maar een kilometertje of drie hoeven lopen. Dat moest deze toen nog zware roker met twee vingers in de neus kunnen. Dacht ik.

Aangekomen bij de startplek bleek de persoon die de tien kilometer zou lopen geblesseerd afgehaakt te zijn. Of ik dat dus wilde doen. En, omdat ik niet af wilde gaan in de ogen van de toenmalige (en een stuk jongere) mevrouw pH-neutraal en wellicht wat overmoedig was door de genuttigde Vrijmibo zei ik geen nee. Nou, dat heb ik geweten. Het lopen ging eigenlijk best prima (mijn eindtijd lag ergens in het midden van iedereen die die afstand liep, wens ik me te herinneren) en direct over de finish stond de begeleidende fietser al klaar met mijn shag en aansteker, maar gewoon lopen, dat heb ik ongeveer een week niet gekund. Ik bleek zelfs spieren ónder mijn voeten te hebben, spieren waarvan ik het bestaan nooit had vermoed, maar die mij wel enkele dagen tot een kreupele maakten. Nee, dat hardlopen was niets voor mij, concludeerde ik.

Daar moest ik aan denken toen ik, ruim twintig jaar later dus, een dag ná de Batavierenrace fluitend (en nu eens niet van ademnood) mijn rondje langs het Afrikamuseum rende. Tien kilometer, sneller dan toen. Geen centje pijn – en ook daarna kon ik me nog voortbewegen. Gewoon rechtop, zonder silly walk. Je zou het misschien niet zeggen als je me ziet, maar ik ben nog nooit zo fit geweest. Misschien volgend jaar toch maar weer eens meedoen.

Lees alle columns van PH neutraal