Woensdagavond, laat en donker. Ik lig net in bed het leven te overpeinzen als ineens de bel gaat. Het is in de kamer van mijn huisgenoot. Fair enough. Ik overpeins verder. De bel gaat nog een keer, weer in de kamer naast mij. Iedereen is toch gewoon thuis? Ik kijk op de klok. 23.07. Raar. We hebben vandaag geen pakketjes voor mensen aangenomen. Persoonlijk zou ik mijn pakketje ook niet per se op gaan halen op een tijdstip als 23.07. Maar de bovenburen misschien wel. Die doen niet zo aan solidariteit. Ze lopen ook altijd met hakken binnen. 23.08 ook inmiddels, trouwens. Ja hoor. Ik heb ook m’n pyjama al aan en m’n mascara af. Ze komen morgen maar terug. Wéér de bel, weer bij mijn huisgenoot. De nood is hoog. Dit is een precisieoperatie. Met voorbedachte rade. Waarom? De postbode belt bij voorbaat al wanhopig bij het hele rondje huisgenoten drie keer aan. Krijgt betaald per afgeleverd pakje. Arm mens. Maar het is 23.08, niet 11.08, toch? Ik controleer het nog een keer. 23.09. Triiiing. Waarom doet niemand open? Ik herinner me ineens de berichten over de gluurder. De gluurder schijnt bewoonsters van studentenhuizen lastig te vallen, al jaren. Er zijn al bosjes voor weggehaald en lantaarnpalen geplant. Soms klopt hij op het raam of staat hij gewoon vanaf een afstandje naar binnen te kijken. Als hij in een goede bui is, doet hij alsof hij enquêtes af wil nemen of bij de SSHN werkt. Als we niet open doen, valt er ook niks te enquêteren of te gluren, denk ik en ik trek de deken over mijn hoofd. De bel gaat weer. ‘Hoorden jullie gisteravond ook dat er vijf keer achter elkaar werd aangebeld? Heel raar…’,  begin ik de volgende dag voorzichtig. ‘Oh, heb jij het wel gehoord! Dat was Marc!’, roept mijn huisgenoot. Marc kwam voor mijn huisgenoot. Hij was helemaal naar ons toe gefietst, in de regen, zonder echt iets afgesproken te hebben, maar hij zou nog even langskomen. Exact op het moment dat hij aanbelde, stak zij in de achtertuin een sigaret op. En exact toen ze weer naar binnen liep, vijf eenzame, regenachtige keren bellen later, stapte Marc op zijn fiets om terug naar huis te fietsen, onverrichter zake, in de regen. Sorry, Marc.

Lees alle columns van Annemarie Haverkamp