Wanneer is de laatste keer dat je iemand hebt opgebeld? Voor mij is dat wel even geleden. Ik app liever. Heel af en toe bel ik met mijn beste vriendin. Zij woont zo’n twee uur rijden bij mij vandaan, dus om even bij te praten is het makkelijk om te bellen.

Heb je wel eens iemand opgebeld om te vragen of diegene met je op date wil? De kans is groot van niet. Tegenwoordig gaat dat gewoon via Whatsapp of Tinder of – als je écht nog heel ouderwets bent – natuurlijk gewoon in real life.  ‘Vroeger was er helemaal geen WhatsApp of Tinder, maar moest je elkaar bellen op de huistelefoon’, zegt mijn vader dan. ‘Met een beetje pech kreeg je eerst nog een van de ouders aan de lijn, kon je meteen weer ophangen.’

YouTuber Thoraya Maronesy daagt mensen in haar video’s uit om hun geheime crush op te bellen en mee te vragen op date. Meestal gaan de mensen er eerst vanuit dat ze een grapje maakt. Pas als ze merken dat het serieus is, beginnen ze zenuwachtig te worden. Toch doet bijna iedereen mee, enigszins overgehaald door een vrouw met een camera. Het is iets waar je best wel even een drempel voor over moet. De gesprekken zijn aan het begin een beetje ongemakkelijk, maar worden al gauw relaxter. Uiteindelijk heeft niemand spijt van het belletje en zijn alle bellers opgelucht dat ze een antwoord kregen.

Ik bewonder de mensen die dit durven. Niet alleen omdat ze zich kwetsbaar opstellen door de ander te vertellen wat ze voor hem of haar voelen, maar ook omdat ikzelf bellen ontzettend eng vind. Een totaal irrationele angst, maar de angst is er. Als mijn telefoon rinkelt, begint mijn hart te kloppen in mijn keel en word ik heel erg zenuwachtig. Het duurt dan ook meestal wel even voordat ik opneem – als ik überhaupt opneem.

Inmiddels ben ik druk bezig van deze angst af te komen. Steeds vaker bel ik uit mezelf mensen op. Veel gezelliger om ook iemands stem te horen, in plaats van de hele tijd te lezen wat diegene aan het typen is. Mijn crush zal nog even op mijn telefoontje moeten wachten, maar misschien duurt het niet lang meer.

Lees alle columns van Nathalie Elenbaas