Ik ben bestolen, terwijl ik aan het werk was in mijn eigen kroeg. Tussen elf en half twaalf ’s avonds is een of andere onverlaat het berghok binnengeglipt (‘geen toegang, personeel’), waar hij (of zij?) op zoek is gegaan naar een buit. Na een korte speurtocht vond hij mijn rugzak, die hij op de plee zorgvuldig heeft uitgepluisd. Omgekeerd lag de tas achter de toiletpot: portemonnee weg, telefoon weg. Zelfs het kleingeld was verdwenen uit het voorvak.

Ik denk na over wie het zou hebben gedaan. Was het die lange gast aan tafel zestien? Dat chagrijnige vrouwtje aan tafel twee? Het was lang niet zo druk als normaal, dus ik wist wie er binnen stonden. Ik heb iedereen wel een keer aangekeken – sterker nog: het zou zo maar eens kunnen dat ik de boef nog heb bediend of even een praatje heb gemaakt met ‘m tussen het ombouwen van de kroeg door. Je moet wel lef hebben zeg, denk ik bij mezelf. Verdomme.

Het vervelende aan diefstal is niet per se dat je bezittingen weg zijn. Een telefoon is maar een telefoon en een bankpas is te vervangen. Het kost alleen zo veel tijd en moeite. Vodafone bellen: mijn abonnement moet worden bevroren. ABN Amro bellen: mijn bankpas moet worden geblokkeerd. Nieuwe simkaart aanvragen, nieuwe bankpas aanvragen. Informeren bij de verzekering: kan ik iets terugkrijgen? Langs bij de gemeente. Niet om opnieuw mijn rij- en identiteitsbewijs aan te vragen, maar juist om een verklaring op te halen dat ze die niet hebben gevonden. Vervolgens met die verklaring naar de politie om aangifte te doen, met die aangifte aangifte doen bij de verzekering en dan alsnog terug naar de gemeente. Mijn rij- en identiteitsbewijs aanvragen.

Bah bah. In gedachten verzonken fiets ik zondagavond naar huis. Het is anders: normaal rijd ik om de tien minuten de berm in omdat iemand me whatsappt, belt, facebookt, facetimet, instagramt, twittert of tagt in een foto. Nu niet. Ik kijk netjes vooruit, mijn rug is recht en ik ben niet aan het slingeren. En die vervelende gewoonte, dat ik om de twee minuten mijn telefoon uit mijn zak vis en gedachteloos de toegangscode invoer, is ook weg. Cold turkey mee gestopt.
Ik glimlach en begin een beetje te neuriën. Eigenlijk valt het best mee, zo’n diefstal. Kan het iedereen aanraden.

Lees alle columns van Sjors