Ik vraag me ten zeerste af of het zal helpen, dit weliswaar sympathieke maar toch ook wat paternalistische (of is het juist bemoederend?) initiatief om de bewoners van het Erasmusgebouw te verleiden wat vaker de trap te nemen. Eigenlijk weet ik het al wel: natuurlijk niet. Een paar keurig verantwoorde wetenschappers zullen het best wel doen – maar die deden het toch al. Ik durf er een aardig deel van mijn niet onaanzienlijke maandelijkse wedde op te zetten dat het aantal studenten dat hieraan meedoet binnen een aantal dagen zal neigen naar nul.

De trap wordt namelijk alleen massaal gebruikt bij een ontruimingsoefening. Dan is er ook niet veel keus aangezien de liften stilgezet worden – hetgeen betekent dat, mocht het geen oefening zijn maar een écht noodzakelijke ontruiming, mijn niet al te best ter been zijnde collega het haasje is. Overigens, en dat is fijn voor haar directe collega’s, wordt zij vooraf van oefeningen op de hoogte gesteld. Haar afwezigheid levert ons dan mooi de kans om ook nog comfortabel, met de lift dus, het pand te verlaten – want gemak dient de mens. En er is natuurlijk nóg een moment waarop er gebruik gemaakt wordt van de trappen, namelijk tijdens de jaarlijkse trappenrun. Een stuk minder massaal, maar wel intensief. En vooral maar één keer per jaar.

De mens blijkt toch bijzonder geneigd te zijn om, zo gauw er een mechanisch alternatief voor verplaatsing is, dat mechanische alternatief te prevaleren boven eigen inspanning. Het levert veelvuldig het dolkomische beeld op van studenten die, voorzien van sporttas, de lift van de begane grond naar de eerste verdieping nemen en daar via de loopbrug naar het sportcentrum oversteken, om zich eens flink in het zweet te werken op de steps. Beweging begint namelijk liefst pas als het sport heet, en sport bevindt zich blijkbaar in het sportcentrum en niet op de trap.

Lees alle columns van PH neutraal