Het zit er weer op voor ze, geloof ik, de introductie van de eerstejaars. Elk jaar toch weer zo’n moment dat me met enige weemoed vult. Hoe mooi is het om nog helemaal blanco in het academische leven te staan, sterker nog, om nog zo goed als blanco in het gewone leven te staan. Alles nog nieuw en onbekend. Spannend ook – eng misschien zelfs. Dat vond ik, nu al bijna vijfendertig jaar geleden, wel tenminste. Nu was ik ook niet veel gewend – minder waarschijnlijk dan de generatie studenten anno nu.

Zo kende ik bijvoorbeeld helemaal geen Limburgers. In mijn introgroepje zaten er een paar die zo diep uit het zuiden kwamen dat ik vertwijfeld naar de ondertiteling zocht als ze iets zeiden. En er zaten lesbiennes in – niet in die Limburgers natuurlijk, maar in mijn introgroep – en dat fenomeen kende ik al helemáál niet. Dat kwam in mijn dorp en in mijn kringen niet voor, dacht ik. Bij eentje mocht ik zelfs blijven slapen omdat ik nog geen kamer had, en het bleek zomaar een heel normaal en leuk mens te zijn – een revelatie. En we hadden de laatste punker. Een echte, zo eentje met een hanenkam en zelfs een stiletto in zijn laars. Dat laatste vond ik tamelijk schokkend, al stelde het feit dat er met dat mes geen kaas gesneden mocht worden omdat het dan ging stinken mij wel een beetje gerust. Zo bad ass kon de punker in kwestie dan niet zijn, hoe schokkend de teksten op zijn T-shirt ook luidden.

Zo waren echte studenten dus, concludeerde ik, terwijl ik me eigenlijk nog gewoon scholier voelde. Ik nam me voor er zo snel mogelijk écht in te passen – maar had niet door dat ik dat allang deed. Die anderen, hoe studentikoos ze ook waren in mijn ogen, voelden zich namelijk grotendeels ook nog scholier. Op die punker na misschien, maar die heb ik geloof ik na het introductieweekend nauwelijks meer in de collegebanken gezien.

Lees alle columns van PH neutraal