Voordat ze wilt weten hoe het met me gaat, vraagt het Oekraïense meisje me waar mijn schoenen zijn. ‘Thuis’, zeg ik. Het is een warme middag in juni op het grote plein van Krakau. ‘Waarom?’ vraagt ze. Ik leg haar uit dat mijn te grote kleine teen ’s ochtends nogal krap in mijn schoen zat. Vandaar mijn besluit om vandaag schoenen te boycotten.

Het is niet bepaald ongevaarlijk om blootvoets door Krakau te wandelen. Warschau mag dan wel de hoofdstad van Polen zijn, Krakau is zonder twijfel de toeristen- en uitgaanscapital. Dat betekent dronken Engelsen, meisjes met paraplu’s die je stripclubs in lokken, en wat me vandaag pas opvalt: gevaarlijk veel glas op straat.

Op mijn weg van het grote plein naar huis manoeuvreer ik me er als de hoofdpersoon in een Playstationspelletje omheen. Gebroken shotglaasje – naar links! Stukje bierfles – sprong naar voren! Kiezelsteentje – loos alarm… Bij mijn voordeur moet ik extra oppassen – daar sneuvelde vorig weekend een fles rode wijn – maar uiteindelijk heb ik het level zonder schade gehaald. En bonuspunten voor het vermijden van de duivenpoep.

De grootste ontdekking van het blotevoetenbestaan doe ik echter pas thuis. Mijn iPhone – normaal gesproken mijn vaste wandelcompagnon – heeft het afgelopen halfuur mijn broekzak niet verlaten. In plaats van met Facebook, heb ik me weer eens ouderwets met mijn omgeving beziggehouden, en dat voelt eigenlijk best wel chill. Gevaar dwingt je alert te zijn. Behalve glasscherven zag ik ineens ook plantsoentjes, verliefde stelletjes en vooral: Krakau.

Daarom wil ik een oproep doen aan iedereen die dit leest: uit met die schoenen! Ja, dat levert misschien wat rare blikken op, maar uiteindelijk opent het vooral je ogen. Wie weet stopt de mensheid dan over een poosje zelfs met het kapotgooien van bierflesjes.

En misschien komen we er dan zelfs achter dat we ook zonder blote voeten onze telefoons in onze broekzak kunnen laten.

Lees alle columns van Maarten van Gestel