Er zijn, vermoed ik, twee personen op deze universiteit die boeken lenen over de voormalige Amerikaanse president Harry Truman en zijn anticommunistische belager Joseph McCarthy. Eén daarvan ben ik zelf. Ik schrijf er namelijk mijn bachelorscriptie over. ‘Over wie?’ Hoor ik je al denken. Dat is niks om je zorgen om te maken. Zo reageert namelijk 90 procent van de mensen aan wie ik over mijn scriptie vertel. Desondanks wil het lot dat er in deze stad nog iemand bestaat die zich juist nu bezighoudt met exact diezelfde twee Amerikanen, sterker nog, die daar boeken over wil lezen. Mijn boeken. Beste boekenkaper, zo komt het dat ik de afgelopen maanden regelmatig een mailtje van de UB kreeg met de boodschap dat ik weer een boek terug moest komen brengen omdat het door jou gereserveerd was. De eerste keer schrok ik ervan, en je vroeg ook nog eens meteen om het beste boek. Ik kon het nooit meer op tijd uit krijgen en het was ook niet zomaar ergens te koop. Hoe moest ik nu verder? Was jij stiekem mijn scriptiebegeleider, die een slinkse poging deed mij sneller door te laten werken? Een neo-McCarthyist die mijn boekenconsumptie probeerde te censureren? Er was maar één oplossing: kopiëren. Al snel kreeg ik een tweede mailtje van de bibliotheek en ik wist dat ik maar beter aan jou kon wennen. Uren bracht ik door bij het kopieerapparaat. Ik heb Péage ingewijd als geen ander. Inmiddels heb je al je boeken netjes gekregen. Op mijn bureau liggen de nuttigste hoofdstukken netjes in mapjes. Als je er ook een scriptie over hebt geschreven, zou ik die graag eens lezen. Maar eerst ga ik, na al dit administratieve oponthoud, verder met die van mij. En anders kan ik altijd nog kopiiste worden.

Lees alle columns van Annemarie Haverkamp