‘Het moet een behoorlijk saaie promotie zijn geweest’ lees ik over mijn verdediging uit 2009. Nou ja, wat zullen we nu krijgen? Ja, het was complexe materie, maar ik had toch echt het idee dat ik de mensen aardig had meegekregen, in ieder geval bij mijn lekenpraatje?

Ik kom het verslag tegen tijdens een online zoektochtje naar het webadres van de online versie van mijn proefschrift. Dat kan dan mooi in mijn CV – we zijn tenslotte op banenjacht. Maar in plaats van bij de universiteitsbieb zie ik mijn proefschrift terug op boodschappenbriefjes.blogspot.nl.

Op deze site – en wekelijks in Volkskrant Magazine – voorziet journalist Tefke van Dijk door haar of anderen gevonden boodschappenlijstjes van psychologische duiding. Waaronder dus ook een boekenlegger uit mijn proefschrift, ooit achtergelaten in een supermarkt in Nijmegen. Op de achterkant stonden luiers, diksap, en ingrediënten van appeltaart geschreven. Eén en één is twee, dacht Tefke: Stans blijkbaar incontinente oma was tijdens de verdediging uit verveling maar alvast de boodschappen op een rijtje gaan zetten, zodat ze haar gepromoveerde kleinzoon straks een mooie appeltaart met een glaasje sap kon voorzetten.

Via Twitter spoor ik Tefke op – ze is blij verrast eens het ware verhaal achter een briefje te kunnen horen en plaatst prompt een update. Want hoe zit het nu? Je krijgt van de drukkerij een veelvoud aan boekenleggers van het aantal proefschriften. Nu is het al aardig lastig om 250 boekjes uit te delen, 100 verweesde boekenleggers raak je al helemaal niet aan de straatstenen kwijt. Maar ze zijn ideaal voor boodschappenlijstjes, qua formaat. Daar hebben we in huize Van Pelt nog zeker wel twee jaar dankbaar gebruik van gemaakt. Het handschrift op het gewraakte briefje verraadt dan ook de klassieke hand van mijn echtgenote. De luiers en diksap waren voor onze toentertijd anderhalfjarige jongste, niet voor mijn oma.

Oma was er overigens wel bij, bij de promotie. Het is jammer dat ik haar deze spin-off niet meer kan laten lezen. ‘Ge jokt ‘t!”, zou ze uitgeroepen hebben.

Lees alle columns van Stan van Pelt