In het jaar dat ik in Boston woonde liep ik vaak over Boylston Street, langs de plek waar gisteren twee bommen afgingen tijdens de marathon. Ik had het geluk dat ik een appartement gevonden had in de Cedar Lane Way, een steegje in de oude wijk Beacon Hill, op loopafstand van het MIT waar ik als postdoc werkte. In het weekend of `s avonds liep ik dikwijls een ommetje richting Boylston Street, om er te eten, te winkelen, of gewoon om te genieten van alle schitterende huizen en gebouwen. Via Charles Street liep ik dan naar de Public Garden, een prachtig park in het hart van de stad. Bij de ingang van het park staat een standbeeld ter ere van McKloskey’s kinderboek “Make Way for the Ducklings”, over een stel eenden dat besluit een gezin te stichten op een eilandje in de Public Garden. Vervolgens koerste ik dan naar het beroemde ruiterstandbeeld van Washington, aan de andere kant van het park. Langs het Ritz Carlton, waar altijd wel een indrukwekkende limousine of Ferrari te bewonderen viel, kwam ik dan in de Back Bay, een wijk vol met grandioze Victoriaanse huizen aan lange lanen, waar Boylston Street er een van is. Zo mooi allemaal, het idee alleen al om daar een aanslag te plegen! Op mijn werkkamer hangt een foto van de John Hancock toren, een markant flatgebouw  op een steenworp van de plek van de bomaanslagen. Ik heb die foto gekregen van een studievriend die bij mij op bezoek kwam in Boston. Net toen we wat broodjes kochten in een supermarkt kreeg hij een epileptische aanval. Per ambulance werd hij vervolgens vervoerd naar het nabijgelegen Mass General Hospital. Dezelfde plek waar gisteren ongetwijfeld tientallen slachtoffers van de aanslagen naartoe zijn vervoerd. Het is terroristen er natuurlijk juist om te doen: aanslagen op plekken waar veel erg onschuldige mensen zijn, zoals een jongetje van acht dat trots wacht op zijn vader die de marathon heeft gelopen, plekken waar talloze mensen mooie herinningen aan hebben, zoals het WTC in New York en nu Boylston Street. Ik hoop dat ze de daders snel pakken.

Lees alle columns van Frits Vaandrager