Ik moet eerlijk toegeven dat ik een tijdje geprobeerd heb het te verbergen. Niet thuis natuurlijk, niet voor mevrouw pH-neutraal. Ik heb in mijn leven wel geleerd niet al te zware geheimen voor mijn geliefde te hebben en ik had ook weinig zin om zo’n man te worden die nog jaren na zijn ontslag elke ochtend vroeg met een broodtrommeltje achterop de fiets ‘naar zijn werk’ gaat – al was het maar omdat dat zou opvallen aangezien ik in de vierentwintig voorgaande jaren óók nooit met een broodtrommeltje achterop de fiets en maar hoogst zelden in de vroege ochtend vertrok.
Voor de buitenwereld wilde ik eigenlijk gewoon niet weten dat ik er uitgeknikkerd werd.

Maar ja, het valt niet mee om dat stil te houden en volgens de professionals is het ook niet echt verstandig. Een nieuwe baan vind je niet als niemand weet dat je ernaar op zoek bent. Dus schreeuwde ik het maar van de daken. In mijn columns, op mijn LinkedIn-pagina – ik heb nog net geen T-shirts laten drukken met de tekst ‘ik zoek een baan’.

Zo langzaamaan sijpelt het door, in mijn netwerk – zoals mijn vrienden vanaf nu heten. Het borrelt en het bruist in dat netwerk. Voor een deel zijn het je reinste dooddoeners (‘Hė wat rot voor je…’, of ‘Zie het niet als een bedreiging, maar als een kans!’), maar soms wordt het concreter. Zo kreeg ik na mijn vorige column van maar liefst drie vrienden – pardon: delen van mijn netwerk – een vacature doorgestuurd die de bedreiging inderdaad weleens in een nieuwe kans kan doen omslaan.

En dus, lieve lezers, heeft pH-neutraal gesolliciteerd. Gewoon vanaf de bank, diezelfde bank waar vandaan hij de afgelopen maanden enorm heeft zitten herplaatsen. Dus buren, de volgende keer dat u pH-neutraal op de bank ziet zitten en op een leuke grap over herplaatsen broedt, bedenk dan dat hij misschien wel keihard werkt. Aan zijn toekomst. Van uw belastingcenten, dat dan weer wel.

Lees alle columns van PH neutraal