Ik had al op Twitter gezien dat er weer wat opgestuurd was, want natuurlijk wil de universiteit niet achterblijven in de tsunami aan attenties die iedere thuiswerker om de zoveel tijd op de mat krijgt. Tenminste, ik hoop dat mevrouw pH-neutraal en ik niet de enigen zijn wier werkgevers periodiek laten weten hoe blij ze zijn met het feit dat we onze privéruimte om niet hebben aangeboden als verlengstuk van onze werkplekken – hoewel je dat ‘om niet’ wel met een korreltje zout mag nemen aangezien er toch best een redelijk salaris tegenover staat, maar dat terzijde.

Wat ik maar wil zeggen: waar je je vroeger – precorona – te barsten kon werken en dat dat niet eens gezien werd, word je nu bij tijd en wijle overstelpt met… ja, met wat eigenlijk? Zonder dat ik weer al te zuur wil doen, betreft het (als het niet eet- of drinkbaar is tenminste) toch doorgaans prullaria. Goedbedoeld wellicht (nou ja, dat weet ik zelfs wel zeker), maar dat maakt het prullariagehalte er niet minder op. De tijden van de afgeschafte kerstpakketten zijn door een virus gewoon weer teruggekeerd.

Zo werd ik dit jaar (of was het vorig jaar?) al verblijd met een of ander gek lapje, dat bij navraag een soort van duurzaam broodzakje moest voorstellen – waarvan het nut mij, als fervent tussen-de-middag-noodle-soep-eter, enigszins ontging, want waterdicht bleek het kreng, getuige het feit dat het afwasbaar was in de vaatwasser niet te zijn.

Een paar dagen geleden was er weer een verrassingsdoos, nu met een ander intrigerend stuk textiel erin, dat na ampele bestudering een picknickkleed bleek te zijn. Waarschijnlijk van duurzaam materiaal, maar aangezien ik er al een had zou Greta Thunberg wel wat te mekkeren hebben over de duurzaamheid van een overbodig cadeau in deze consumptiemaatschappij, dacht ik zo.

Maar het meest intrigerende vond ik, zoals zo vaak, de meegestuurde brief. En vraag ik me vooral af in wat voor setting het college van bestuur zijn medewerkers wenst te ontmoeten. Het picknickkleed staat namelijk symbool voor een nieuwe periode, ‘waarin we weer de vrijheid hebben elkaar in levenden lijve te ontmoeten… Dit geschenk komt hierbij goed van pas’.

Wat leuk! Beste Han en Daniël, als jullie de drank meebrengen, zie ik jullie – zo gauw als de zon weer wat uitbundiger schijnt – bij het Wylerbergmeer. Ik ben te herkennen aan een radboudroodgeblokt kleed – en ik vrees aan niet veel meer… Ik heb er zin an!

Lees alle columns van PH neutraal