‘Maar er zijn allemaal leuke meisjes in strakke broeken.’ Een studievriendin haalde me zo over om mee te gaan naar een yogaworkshop in het universitaire sportcentrum. Ze had niet gelogen. Ik was tweedejaarsstudent en stond in een zaal vol met jonge vrouwen.

Er kwam nog een oudere man de zaal binnenzweven. Hij had zijn vleselijke verlangens lang geleden achtergelaten onder een Indiaase bodhiboom. Een andere jongen huppelde binnen, waar ik uit afleidde dat hij hoogstwaarschijnlijk niet geïnteresseerd was in de studentes. Hier zat ik bovenop de rots.

Althans, dat dacht ik. De enthousiaste yogadocente begon met haar les. De ‘blije baby’ was prima te doen. Bij de ‘kaars’ kreeg ik het al moeilijker. Terwijl de vrouwen hun lichamen moeiteloos in de volgende poses vouwden gromde ik van de verzuring bij de ‘tijger’.

‘Ik zag mijn hoofd roder worden in de spiegelwand’

Maar dat was niet de bedoeling. ‘Ontspan’, beval de lerares. Ik zag mijn hoofd roder worden in de spiegelwand. Bij de ‘gedraaide halve maan’ wilde ik huilen naar de sterrenhemel achter mijn oogleden. De lenige vriendin lachte me ondertussen uit.

Vorige week zat ik in een yogasessie via Zoom, speciaal voor promovendi van Letteren en FTR. Ik moest wel – ik zit in de commissie die het organiseerde. Docente Angelique vroeg ons of we eerder yoga hadden gedaan. Eén keer, antwoordde ik. Voor de leuke meisjes. ‘Dat treft,’ zei de docente, ‘die zijn hier ook’. Ik grijnsde. ‘Absoluut.’ In een hoek van mijn scherm rolde een antropologe met haar ogen.

Voor Angelique was yoga gewoon yoga, zo zei ze. Bij haar kwam er geen ying-yang, namasté of chakra’s aan te pas. Dat maakte haar echter niet minder fanatiek. Ik ontdekte hoe aards yoga kon zijn toen ik bij de ‘neerwaartse hond’ op mijn mat ineen stortte. ‘En nu met je rechterbeen gestrekt!’, moedigde Angelique aan. Plots verschoof de camera van mijn laptop, zodat ik niet meer in beeld was. Geen flauw idee waarom.

Na afloop vroeg Angelique hoe we het vonden. Een collega-commissielid – de andere man in de groep – zei dat hij spieren voelde die hij sinds het begin van de coronacrisis niet meer gebruikt had. Uitslover. Ik voelde spieren waarvan ik niet eens wist dat ze bestonden.

Of waren dat nou chakra’s?

Lees alle columns van Adriaan Duiveman