Lieve Aniek,

Gisteren hebben je ouders, je zusjes, mijn vader en ik je as bijgezet. Je ligt op een mooie plek vind ik, daar bij je moeder. Heb je goed gekozen. Er is veel zon, er staan mooie bomen en struiken en er is een kleine plas in de buurt. Een warme plek. Gezellig kan ik niet zeggen – het blijft per slot van rekening een begraafplaats.

Ik vond het best gek om je weer te zien en vast te houden, zo in je urn. Je zit in een zwarte Dela-urn. Leanne vond ‘m niet zo mooi, maar ik vond ‘m oké. Het is een soort omgekeerde kogel en aan de bovenkant is hij verzegeld van een klein, rond, blikken deksel. Je naam staat erop en je geboortedag, met een sterretje, dat vond ik wel leuk, en je sterfdag met een kruisje. Een heel verslagen, verdrietig huilend mannetje had ook gekund van mijn part, maar dat doen ze nog niet bij Dela. Misschien in de toekomst.

Onder je sterfdag staat, heel groot en stijlvol, had je leuk gevonden, ‘CREMATORIUM JONKERBOS – DE FACULTATIEVE GROEP’. En boven je naam staat je crematienummer. Het nummer bestaat uit vijf cijfers en ik vraag me af hoe ze eraan komen. Zou je echt persoon 36528 zijn die in Jonkerbos is gecremeerd? Dan zijn ze er wel druk mee zeg, potverdrie. 36000 man. Of zou je crematienummer heel ergens anders op slaan?

‘Naam?’ Aniek. ‘Sterfdag?’ 4 juni 2014. ‘Reden van uw bezoek?’ Mislukte stamceltransplantatie.
‘Oké mevrouwtje, als u dit formulier even kan invullen, in blokletters graag. Daar uw naam, daar de vragen over uw ziektebed en daar uw crematienummer. Ja dat klopt, alle vijf de cijfers. Wat dacht u, dat hier in de hemel alles zichzelf regelt? We moeten een administratie bijhouden, mevrouwtje, net als in elke grote organisatie. Dat je door iedereen op aarde geliefd was, dat je vriendje nog dagelijks huilt, niks mee te maken. Crematienummer. Voor de dag ermee.’

In mijn fantasie is dat het moment waarop je de discussie aangaat met Petrus, of welke hemelse pennenlikker je ook treft. Je begint weer heel snel te praten, net zoals je op aarde deed als je boos was, en je houdt je zichtbaar in. Je ademhaling versnelt, maar je blijft beleefd, net zoals bij het UWV en in het ziekenhuis toen je nog leefde. Het duurt minuten, het gekibbel, totdat Petrus beter op zijn lijst kijkt. ‘Oh, je bent Aniék’, zegt hij dan, met een rood hoofd. ‘Mijn excuses, jongedame. Voor jou hebben we een speciaal plekje. Loopt u even mee?’

Lees alle columns van Sjors