Inmiddels ben ik twee maanden in Nederland en Oxford lijkt steeds verder weg. Vorige week facetimede ik met mijn Finse huisgenootje, die me een update gaf over de stand van zaken ‘thuis’. Mijn Ierse huisgenoot – een neuroloog in opleiding – werkt nu twaalf uur per dag in het ziekenhuis, vertelde ze. Mijn Italiaanse huisgenoot gebruikt mijn kamer nog steeds als kantoor. En zijzelf  is net terug van vier weken lockdown bij de familie van haar Britse vriend. Ze hebben pas een half jaar verkering, zijn familie had ze vóór corona nog nooit ontmoet.

Als ik vraag hoe het verder gaat, antwoordt ze voorzichtig dat mijn mannelijke huisgenoten ‘iets te veel water’ hebben gegeven aan mijn planten. Ze zien er nogal verdronken uit via FaceTime, maar zij ontfermt zich er nu over, verzekert ze. We praten over ‘crispy nuggets’, van die simpele veganuggets uit het vriesvak die we altijd samen aten. In Nederland had ik ze nog nooit gezien, maar in Oxford ontpopten ze zich al snel tot ons ultieme comfort food. Na een lange dag studeren roosterden mijn Finse huisgenoot en ik wat groenten, gooiden we die nuggets erbij en kon de avond beginnen. Er ligt nog een zak van mij in de diepvries, zegt ze.

In Oxford staat een kamer – mijn kamer – maar ik kan er niet heen. Er liggen boeken op mijn bureau die ik wil lezen, er zijn kleren die ik niet mee kon nemen, er is een voorraadkastje gevuld met mijn Britse lievelingseten. Van de universiteit mag ik niet terugkomen tot de maatregelen zijn versoepeld, en op dit moment stap ik zelf ook liever niet in een trein naar Engeland.

In Nederland slaap ik vooral bij mijn moeder en vriend. Ik had het slechter kunnen treffen: hier is het gezellig, en van de universiteit hoef ik zelfs geen huur te betalen voor mijn kamer in Oxford. Maar als ik mijn huisgenootje zie, mis ik Engeland. En de nuggets.

Een paar dagen later doe ik boodschappen bij een Albert Heijn XL. Als ik langs het vriesvak loop, zie ik wat ik de afgelopen maanden heb gemist: crispy nuggets – precies dezelfde als in Oxford. Ik koop meteen een zak, stuur een foto naar mijn huisgenoot, en stop ze thuis in de oven. Met wat groenten en rijst eet ik ze op. Zonder mijn huisgenootje dit keer, maar de smaak van de nuggets is precies hetzelfde.

Lees alle columns van Lara Maassen