Ik kreeg pas laat met hem te maken – hier wreekt zich het feit dat ik weliswaar een tijdlang als historicus beunhaasde, maar niet als geschiedkundige was opgeleid. En dus had ik nooit college van hem gehad. Sterker nog, ook toen ik als historicus werkte, had ik eigenlijk niets met hem te maken. Ik deed contemporain, en wat hij deed was échte geschiedenis. Middeleeuwse geschiedenis. Zijn boek las ik wel, maar ik heb hem maar zelden horen vertellen over zijn vak. Van vrienden, die wél geschiedenis hadden gestudeerd, hoorde ik dat ik daar wel flink wat aan heb gemist. De beste docent die ze ooit hebben gehad noemden ze hem, zonder uitzondering.

Toen ik hem ontmoette had ik meteen een zwak voor hem. Natuurlijk ontmoette ik hem rokend, buiten – hoewel hij als een van de laatsten nog lange tijd in het Erasmusgebouw bleef opsteken. De eruditie was hem aan te zien, daar hoefde hij niets voor te zeggen. Deed hij dat wel, dan klonk dat elitair, maar niet op een vervelende manier. Nooit gaf hij het gevoel dat hij boven wie dan ook verheven was, met zijn PhD uit Oxford – het kan niet anders dan dat hij mijn Utrechtse proefschrift van een heel andere orde vond. Dat liet hij niet blijken.

De meeste indruk maakte hij op mij in sollicitatiecommissies. Hij genoot ervan om aan het begin van de academische carrière van jonge mensen te staan, en wist hen op charmante manier en met gespeelde onnozelheid en humor tot openhartige antwoorden te verleiden. Het was voor hem, als alleenstaand emeritus, een dagje uit. Een dagje weg uit de eenzaamheid – geen partner, geen kinderen, en na zijn uittreden naar hij zei verstoten door zijn eerdere Jezuïtische broeders –, uit de verveling, weer even midden in het leven staan.

Zondagochtend hoorde ik dat hij was overleden, aan de gevolgen van een nare val. En hoewel ik hem zo heel goed dus niet kende, ga ik hem missen. Rust zacht, Peter Raedts.

Lees alle columns van PH neutraal