Vroeger, toen was alles anders. Toen ik op de middelbare school zat, wist iedereen waar-ie aan toe was. De jongens stonden tegen de muur en de meisjes bewogen op de muziek. Op de maat, sierlijk en sexy. Maar het is niet meer zoals vroeger. Hoe jammer ik het ook vind en hoe hard ik er ook van baal, ze zijn er nu en ze lijken voorlopig nergens heen te gaan: dansende mannen.

Als ober in de kroeg kan ik ze niet ontwijken. Elke zaterdag word ik murw gebeukt door dronken groepen gasten die met een biertje in de hand en een bezwete rode kop in een kringetje in het niets staan te maaien. Fistpumpen noemen we dat. Het kringetje is het gevolg van talloze afkeurende blikken van de andere sekse en van negers (die kunnen wel dansen). De dansende mannen zoeken steun bij elkaar. Leef je uit, maat. Wij hebben ook twintig bier op. Wij snappen hoe moeilijk het is om op de maat te bewegen zonder iemand in zijn gezicht te slaan. Het maakt al helemaal niet uit ze dat de ober, die wél nuchter is, telkens zijn blad met bier uit de handen meppen als ze dwangneurotisch opspringen voor Avicii. Het is het paradigma van de dansende man. Het hoort erbij.

‘Hé! Ober! Hebben jullie ook happy hardcore?’ Nee, helaas. Geen happy hardcore meer. Nooit meer happy hardcore. Althans niet voor jou, 32 jaar oude, lijkbleke filiaalmanager van de C&A. Je moet tegen de muur gaan staan en de vrouwen hun werk laten doen. En misschien, heel misschien, kan ik mijn werk dan ook weer uitvoeren. Maar dat zal nog wel even duren.

Tot het zover is, pleit ik, namens al het oberend kroegpersoneel, voor een algeheel dansverbod voor mannen in de Nederlandse horeca. Het is goed geweest, heren. Over en uitgedanst.

Lees alle columns van Sjors